#42 - Het etentje

[…] ‘Om vijf uur.’ [...] ‘Ja, dat is goed. Ik zal wachten aan de voorkant.’ [...] ‘Nee, aan de parking rechtover het tankstation.’ […] ‘Nee, ik heb alles. Je hoeft niets mee te brengen.’ […] ‘Ik weet het.’ […] ‘Nee, ik maak het niet te pikant voor pa.’ […] ‘Doe ik.’ […] ‘Uhu, maar ik moet nu echt afleggen. Ik sta in de winkel.’ […] ‘Tot straks.’ [...] 'Ik ook van jullie.' Ik laat het mobieltje in mijn tas glijden en verontschuldig me tegen de omstaanders. De ietwat oudere dame voor me in de rij glimlacht even en draait zich dan weer om. Ze is de enige die reageert. Haar zurige parfum dringt mijn neusgaten binnen, terwijl ik haar in een oogopslag van top tot teen bekijk. Zouden ze straks graag een voorgerechtje hebben? En wat als mijn moelleux mislukt? Zouden ze spaghetti niet te simpel vinden? Misschien had ik beter iets chiquer klaar gemaakt, zodat ik kon laten zien dat ik het heus wel red. En dan gefrituurde hapjes, had ik nu echt geen gezonder alternatief kunnen verzinnen. Straks denken ze nog dat ik ongezond leef of niet kan koken. Gedachten razen in topsnelheid door mijn hoofd, ondertussen drum ik met mijn vingertoppen een deuntje op de ijzeren baar van de winkelwagen. De wijzers op mijn horloge geven kwart over negen aan. Ik blijf naar de secondewijzer staren, tik, tik, tik, tik, tik, en kom even tot rust. Een korte welkome adempauze, voor eventjes maar, want dan glijdt mijn blik alweer af naar de overvolle winkelwagens voor mij. Weemoedigheid overvalt me en voert me mee naar mijn ellenlange to-do-lijst, die thuis ligt te wachten. Ik moet het appartement nog spik en span kuisen of moeder zou denken dat'k het niet aankan op mijn eentje. Dat ik verloren loop na de breuk met Johan. Ze zou me vragen terug te komen naar huis. Ze zou het zo verleidelijk aanbieden, dat ik zou toestemmen, om me nadien weer gevangen te voelen als een porseleinen popje in een glazen vitrinekast. Ik moet straks alles echt op orde hebben, zodat ik mezelf kan bewijzen aan hen. En aan mezelf.