Wekelijkse schrijfopdracht #42 - Ach moeder

Van moeder mocht ik niet naar de supermarkt gaan. Daarom fietste ik de halve ochtend door de stad, naar allerlei specialiteiten winkeltjes, de route had ze mij uitgebreid verteld. Eerst datgene halen wat niet gekoeld vervoerd hoefde te worden. De olijf-noten winkel was het eerst aan de beurt, daarna de koffiewinkel, daarna de wijnspecialist, en nu sta ik in de rij bij eindelijk de laatste winkel. Haar visfase, 'zo gezond, omega 3', is gelukkig voorbij. Ik haat de geur van vis. De groenten ging ze zelf halen, want dat vertrouwde ze mij niet toe. Ze hekelde mijn slordigheid, mijn gebrek aan oog voor detail. Ze was als de dood dat er een beestje tussen de groenten zou zitten, of dat ik een zwart plekje niet zou zien. Haar afkeurende woorden dreunen door in mijn hoofd en geven me een moedeloos gevoel. Waarom laat ik me door haar de les lezen? Ik ben dertig, dit slaat nergens op. Ze komt bij mij eten, en dan bepaalt zij vervolgens wat er op tafel komt? Dat is toch de omgekeerde wereld? Ik wou gewoon naar de Aldi gaan. Wat een paradijs was dat, toen ik daar voor het eerst kwam, in het jaar dat ik eindelijk op mezelf ging wonen. Magnetron- en diepvriesmaaltijden die maar even in de pan hoeven, heerlijk. Ik voelde me vrij, als een vlinder net uit zijn cocon. Een juk viel van mijn schouders. Ik genoot intens dat ik alleen maar op een paar knopjes van de magnetron hoefde te drukken en daarna zorgeloos van mijn eten kon genieten... De eerste keren keek ik zelfs expres niet naar mijn bord. Ik vrat het gewoon op zonder er naar te kijken. Mens, er is niks mis mee. Het bleef niet alleen bij eten, soms hield ik twee dagen dezelfde sokken aan, kan je het je voorstellen? Als ik thuis kwam, gooide ik wel is mijn jas op de grond, in plaats van op de haak. Naarmate de tijd verstreek hoe gekker het werd. Ik at soms een pizza, ja echt pizza, die zoutbommen! Ik ging uit met klasgenoten, wat vriendinnen werden. Ik raakte mensen aan. Gewoon, zomaar een hand op iemands arm leggen tijdens een gesprek, een knuffel bij afscheid. Kan je het je voorstellen? Ik hoorde mezelf op een gegeven moment lachten en dacht: 'Ik ben een spontane meid!' De kers op de taart kwam toen ik in een nacht zowel met een man zoende als samen met hem een pita shoarma zat weg te werken aan een plakkerige tafel in een snackbar. 'Zie je wel mam, ik leef nog steeds.' Maar toen belde ze. Ik hoorde haar stem en liep razendsnel leeg als een ballon, die vervolgens slap en onaantrekkelijk uit de lucht valt, om weerloos op de grond te blijven liggen. Ik hoorde mezelf zeggen: 'Ja, mam, is goed mam.' En nu sta ik hier in de winkel, met een bezweet lijf. Ik voel me belachelijk met mijn koeltas met zes koelelementen. Ik schaam me nu ik de vacuümverpakte en vooraf bestelde hompen ellende in de koeltas stop, waarbij ik extra let op de sluitclips. Als ik de winkel uitloop, voelen de tassen zwaarder aan dan ze zijn. Ik fiets weer langs de gracht, met tegenwind. Mijn benen branden, ik zweet en voel me vies. Het is een lange rit naar huis, maar de harde wind is genadeloos en kan het niks schelen. Ik word moe, begin te slingeren. De Aldi komt in beeld, nu ben ik het zat. Ik stap van mijn fiets, grijp de tassen en flikker deze met olijfolie, noten, al die dure troep, regelrecht in een container in een steegje vlakbij. Daarna loop ik de Aldi in en grijp twee magnetronmaaltijden. Je doet het er maar mee, trut.