Profile picture for user elysevdr
elysevdr

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#41 Priapus

 17 februari 2015 - 16:43
'God wat ben je mooi!' Van de liefde begrijpt Gabriel niet veel. Verrukkelijk, hemels, goddelijk, dierlijk... maar vroeg of laat zo pijnlijk. Waarom? Hij vraagt zich af welke pijn het is, ook alweer was. Hij vergeet graag snel. Zoals ieder jaar hadden ze voor de stadsschouwburg afgesproken. Tijd om te douchen had Gabriel niet gehad, maar wat is tijd? Hij gelooft er niet in, douchen doet hij wel ter plekke. Chloé slaat haar vleugels uit en maakt wat danspasjes in de lucht. Op de plek waar zojuist haar ivoorblanke voeten de grond nog raakten landen gouden glitters. 'Stoor ik?' Gabriel fluistert haast, alsof teveel geluid zijn rêverie met vleugels en al ruw terug op aarde zou smijten. Maar de wind van zijn woorden laat het goud in een spiraal rond zijn lichaam waaien en warme lippen beroeren zacht zijn linkeroor. Blijkbaar stoorde hij niet. Zijn droom is nu wel heel dichtbij. Chloé is de rede van zijn bestaan, hij weet het zeker! Daarbij is het half februari, het begin van de Lupercalia; 'Kom mijn engel, wij zullen de God van de vruchtbaarheid vieren! Nee, niet in de grot waar Romulus en Remus hun wolvenmelk dronken. Ik heb het niet op halfnaakte priesters die het onheil afweren met zwepen en jou zwanger achterlaten. Laat ik liever jouw Priapus zijn, dan zal ik je beschermen tegen het boze oog!' 'Waar heb je het over?' Ach wat is haar stem toch zoet! Gabriel is bijkans in extase, hij heeft niets meer te verliezen, hij schreeuwt het uit: 'Eindelijk heb ik mezelf gevonden! Gabriel is niet meer, ziet hier Priapus, als Priapus zal ik sterven... En jij, mijn allerliefste,' hij gilt nu, 'jij zal voor eeuwig mijn Lotis zijn!' 'Ik geloof dat ik maar weer afhaak.' Lotis spat uiteen wanneer Chloé op haar ranke voetjes in het niets verdwijnt. Priapus daarentegen krijgt alles: zijn welverdiende douche, hoewel een koude, een geweldige kater en zélfs het antwoord op zijn vraag welke pijn die van de liefde ook alweer was. Maar hij vergeet graag snel. Daarom nu, telt de tuin van Chloé vele tuinkabouters. En die van haar aanbidder geen enkele lotusbloem.

Profile picture for user janpmeijers
janpmeijers

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 februari 2015 - 17:19
elysevdr, De god van de vruchtbaarheid valt de nimf lastig - gelukkig weet ze zich uit de voeten te maken. :) Hij heeft geen beste reputatie (De aandoening priapisme is naar hem vernoemd.) Mooi van sfeer dit verhaal.

Profile picture for user Mili
Mili

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 februari 2015 - 18:24
@Elyse, wat een ijl verhaal. De tegenstelling tussen een lyrische, beminzieke Gabriël en een nuchtere, afhoudende Chloé is groot. Alsof je met twee monden spreekt in dit stukje tekst. Wil je me zeggen waarom Chloé tuinkabouters heeft? Is dit een Mexicaans schimpwoordje? Je bent een aparte schrijfster.

Profile picture for user W Rynlandt
W Rynlandt

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 februari 2015 - 19:37
Alweer een bijzonder verhaal Elyse. Ik houd er wel van. De achtergrond van de klassieke mythologische verhalen is leuk en met lotusbloemen heb ik iets ;) Ik meen je laatste zinspeling "zij vele tuinkabouters en hij geen enkele lotusbloem" wel te begrijpen, instinctief, want slim ben ik niet :o Erg graag gelezen dit juweeltje.

Geen afbeelding
Anne Borneman

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 februari 2015 - 20:37
Ik denk dat ik wat mis bij jou verhaal omdat ik de mythologische verhalen niet ken. Toch een bijzonder verhaal. Er is een groot verschil tussen jou personages. Mooi geschreven.

Profile picture for user elysevdr
elysevdr

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 februari 2015 - 0:50
Janp, het gaat hier om de onmogelijke liefde tussen de god van de vruchtbaarheid (zo doopt hij zichzelf althans, op aanraden van Coelho ;) ) en de nimf; Chloé voelt zich ergens tot Gabriel aangetrokken en hoopt telkens op een wonder. Anders zou ze niet ieder jaar zo verleidelijk terugkomen. De wanhopig verliefde maar naïeve Gabriel is onbewust hoofdzakelijk met zichzelf en zijn wellust bezig waardoor hij de behoefte aan tederheid van Chloé volledig voorbijraast. Natuurlijk maakt ze zich uit de voeten! Al helemaal nu haar onhandige aanbidder zo lyrische de quotes van Paulo Coelho naleeft. (Het zijn er vijf, waarvan er één meer een constatering is. Heb je ze gevonden?) Dankjewel dat je de sfeer proeft! Mili, de tegenstelling is bewust groot, het met twee monden spreken maakt het mannelijke naïeve hier absurd. Chloé is wel nuchter, niet afhoudend. Eerder radeloos dat ze juist op zo'n man valt. Zoals ik net aan Janp schreef, het is een onmogelijke liefde. En waarom Chloé tuinkabouters heeft? Een aanbidder hebben vindt ze stiekem toch wel spannend. Bovendien houdt ze heimelijk van hem. Er wordt wel beweerd dat de huidige tuinkabouter met zijn grote rode muts van de Priapusbeelden afstamt. Zo kan Chloé op veilige afstand van hem dromen wanneer ze door haar tuintje wandelt ;) Echt gevaarlijk is haar Gabriel trouwens niet, anders had hij al vele lotusbloemen in zijn vijver gehad (volgens een mythe veranderde Lotis, toen Priapus haar aanrandde, in een lotusbloem). Ik moet je dus teleurstellen, geen Mexicaanse schimpwoordjes dit keer. Wat bedoelde je precies met ijl? Apart zijn lijkt me een mooi compliment! :) @Ryn: Volgens mij heb jij het helemaal begrepen :nod: Dankjewel!! :!: :thumbsup:

Geen afbeelding
Anne Borneman

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 februari 2015 - 20:53
@ Anne: Dankjewel voor je compoliment, ik hoop dat je iets aan de uitleg hierboven hebt...
Ja, het maakt je verhaal wat mij betreft mooier. Ik snap nu voornamelijk haar gevoelens beter. Mooi zo'n onmogelijke liefde.

Profile picture for user Schrijfcoach Odile Schmidt
Schrijfcoach Odile Schmidt

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 februari 2015 - 9:48
Dit verhaal gooit mijn voorstellingsvermogen ondersteboven. Ik moet mijn verwachting loslaten. Is de binnenwereld van Gabriel vervuld van waandenken, of gewoon mythisch? Een verhaal om in te verdwalen en om over na te mijmeren.

Profile picture for user elysevdr
elysevdr

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 februari 2015 - 21:20
Dankjewel Odile... Het leven is soms één doolhof, en verdwalen mijn dagelijkse kost. Mijmeren doet dan goed. In het kort heb ik in 350 woorden een valentijsdate, 3 mythes, vijf quotes en een voorbeeld van het verschil tussen mannelijk en vrouwelijk denken proberen neer te zetten en getracht van dat geheel weer de eigen legende van Gabriel te maken (zijn eigen mythe, vervuld van waandenken dat graag vergeten wordt zodat het 'drama' zich telkens weer opnieuw kan afspelen). Terloops ook stiekum een beetje de draak gestoken met de soms ietwat zweverige uitspraken van Coelho (een knipoog naar Chloé, of andersom). Of al die lagen overgekomen zijn weet ik niet, maar de lezer in mijn verhalen laten verdwalen is soms wel mijn uitdaging ;)