Weekopdracht #41 - Een relatieperikel

“Zij is het mooiste en liefste schepsel dat deze planeet ooit heeft voortgebracht. Echt, ma, was ik Paris, ik wist aan wie ik de gouden appel zou doen toekomen.” [...] “Wat zegt u? Dat zei ik bij de vorige ook? Nee, dat heb ik nooit gezegd. Echt niet. Nee.” [...] Ik omklem de hoorn. “Nou, dan was het een vergissing. Waarom kunt u nou nooit eens blij voor me zijn?” [...] “Dat komt wel. Kwestie van geduld.” [...] “Ze is wat ouder, ja. Dat maakt toch niks uit?” [...] “Neee-hee, liefde maakt niet blind. Dat is grote flauwekul. Liefde maakt helderziend, maar helaas tevens dat het geziene wordt ontkend. Dat is bij haar ook het geval. Dat moet wel.” [...] “Ze is altijd vriendelijk. Ze lacht altijd naar me.” [...] “Natuurlijk is dat voldoende. Dat zegt toch alles?” [...] “Hoezo, vaag?” [...] “Ik heb haar een bos rode rozen gestuurd. Vierendertig, voor elk jaartje één. Met een brief erbij ...” [...] “Ze vond het heel lief, maar ze zei dat ze is getrouwd.” [...] “Een kleine tegenslag, ma. Ik heb geduld. Ware liefde overwint alles. Waarom kunt u nou nooit eens een keer gewoon blij voor me zijn? Ge-woon blij.” [...] “Pa was een smeerlap. U bent toch ook blij dat hij is opgesodemieterd?” [...] “Hoezo, dit is hetzelfde? Hoe kunt u zoiets zeggen? Verdikkie, ik word gewoon boos. Echt, ma, dit raakt me.” [...] “Omdat dat ... dat wicht pa in haar netten heeft verstrikt. Ze was op zijn geld uit. Gewoon een ordinaire hoer dus: geld voor seks.” [...] “Hij is bij haar toch inmiddels weg? Bewijst toch dat het niets met ware liefde heeft te maken? Linda is heel anders, ma. Echt, geloof me. Ze—” [...] “Wat?!” [...] “Hier heb ik geen zin in, ma. Ik bel je nog wel.” [...] “Ja, ik ook van jou. Doei!”