#41 Valentinus… priester of alchemist?

De naam van de jongen was Marijn. Hij was blind. Die avond had zijn hond hem bij de kloosterkerk gebracht. Het dak was al eeuwen ingestort en een oude esdoorn groeide op de plaats waar zich ooit de sacristie bevond. Maar Marijn was moe en ondanks het verdwenen dak besloot hij daar te blijven voor de nacht. Hij legde zich voorzichtig naast zijn hond en spoedig viel hij in een diepe slaap, zijn hoofd rustend op het gedichtenboek dat Philyra voor hem geschreven had. Tegen de ochtend werd het echter kil en zijn slaap werd licht verstoord. Dromend dreven de gedichten van Philyra door zijn hoofd, eerst zoet en liefdevol maar daarna wrang en bitter, want terwijl de maan achter de esdoorn zonk, trok er een donkere schaduw over zijn gezicht. Zelfs in deze liefdesdroom groeide het besef dat hij Philyra niet kon trouwen, traditie en geloof trok overal de scheidingslijn. Nog voor zijn droom ten einde was, werd hij wakker en hoorde door het open dak een grote lijster zingen. Haar zang klonk helder als het fonkelen van de sterren. Ik had nog langer willen slapen dacht Marijn, mijn droom was nog niet klaar, maar plots werd hij een zachte hand gewaar en een fluisterende stem vroeg bij zijn oor: “Marijn... wat zou jij het liefste willen: stralend blauwe ogen die helder kunnen zien, of met Philyra kunnen trouwen?” Marijn zei in een ogenblik: ‘Wie jij ook bent, dit is geen vraag: blind vertrouwen ziet meer dan duizend ogen vol met achterdocht. Ik moet niet kunnen zien om Philyra te beminnen.’ ‘Dan geef ik jullie hier en nu mijn zegen,’ zei de man. Later... op 14 februari... werd er onder luid gejuich gestenigd. Een priester had – naar men zei - buiten de wet een liefdespaar gehuwd. En terwijl het vonnis zich voltrok stond er achteraan de menigte een jonge man die door zijn tranen plots een grote lijster in de oude esdoorn zag. (Als het verhaal onvoldoende duidelijk is - lees dan ook even #7 en vooral #18 a.u.b. :{} )