Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Opdracht #41 De verandering

12 februari 2015 - 16:12
“Het is belangrijk om te weten wanneer een fase haar einde nadert. Een cyclus beeindigen, een deur dicht doen, een hoofdstuk afsluiten- hoe we zoiets noemen is niet van belang. Van belang is dat we de momenten uit ons leven die al voorbij zijn achterlaten in het verleden” (De Zahir) Ze zat in haar stoel en dronk thee. 'Ik voel mij iedere dag jonger worden,' zei ze en lachte. Haar appelwangetjes kleurden licht rood en haar ogen straalden. Ze had lang zilvergrijs haar en elke dag stak zij haar lokken zorgvuldig met de parelmoeren kammetjes vast. Met haar zilveren lepeltje roerde ze wel honderd rondjes in haar kopje thee. 'Hoe oud denk je dat ik ben,' vroeg zij mij iedere week. Vol bewondering keek ik haar aan en zei dat ik haar zo mooi vond. Zachtjes streelde ik haar haar. 'Mist u uw man niet,' vroeg ik en keek naar zijn zwart-wit foto in de kast. 'Hij was uw eerste vriendje toch?' Ze staarde voor zich uit en vouwde haar handen samen. 'Op 14 februari kreeg u altijd zoveel rode rozen van uw man, hij hield zoveel van u.' Oma keek mij aan. Ze keek naar de foto en toen naar mij.' Weet je, ik weet werkelijk niet wie die foto daar heeft neergezet. Ik ken die man niet. Jij?' Abrupt keerde zij haar hoofd weg. 'Dat is uw man, Cees, mijn opa!' Ze keek aandachtig naar de foto in het lijstje en duwde zachtjes mijn hand weg. 'Neem maar mee, ik ken hem niet.' Nog een keer zei ik dat het mijn opa was. Zij schudde krachtig haar hoofd. 'Ik ken hem niet.' Ze keerde haar gezicht naar het raam. 'Kijk, er komt een schip aan,' en ze wees naar de glanzende natte zandvlakte. In de vaas zette ik de rode rozen. Tenslotte was het 14 februari.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
12 februari 2015 - 17:28
Nog een keer zei (ik?) dat het mijn opa was Zo'n triest, maar vertederend verhaal. Je neemt me mee naar de tijd dat ik als vrijwilliger in het rusthuis hielp.

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 februari 2015 - 17:44
maddbrug, Ja, teder van toon. Details maken het: het eindeloos roeren in het theekopje, de parelmoeren kammetjes. dingetje:
'Mist u opa, uw man niet,' vroeg ik
dat 'uw man' is echt overbodig.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
12 februari 2015 - 17:52
Ontroerend, triest en tegelijkertijd beangstigend. Ik hoop het nooit mee te maken dat ik de liefde van mijn leven 'zomaar' vergeet.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
12 februari 2015 - 18:02
maddbrug, Ja, teder van toon. Details maken het: het eindeloos roeren in het theekopje, de parelmoeren kammetjes. dingetje:
'Mist u opa, uw man niet,' vroeg ik
dat 'uw man' is echt overbodig.
Bij oudere mensen die al dan niet aan dementie leiden, is het vaak aangeraden om de persoon waar je over spreekt op verschillende manieren te benoemen. In de hoop dat er zo ergens een lichtje gaat branden. Hun gehoor is vaak ook niet meer zo goed. :)

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 februari 2015 - 18:22
Een indringend, levensecht verhaal. Goed voor het voetlicht gebracht, Maddy. Als we tijd van leven hebben kunnen we dit allen meemaken. Voor die tijd hoop ik te sterven.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 februari 2015 - 18:25
@Madd, en dat is wat oma doet volgens De Zahir. Cees ligt achter haar. Zij is alleen met het heden bezig; geef haar ongelijk. Mooi uitgesponnen stukje. Een foto, een oma, een kopje thee, een kleindochter en een passerend schip. Prachtige geste van de kleindochter dat zij de vaas vult met rozen zoals opa Cees deed. :thumbsup:

Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 februari 2015 - 21:14
Lilithx, klopt, ik , vergeten. Dank je! Herhalen is idd goed voor ouderen, voor jongeren overigens ook! Janpmeijers, goede tip, dank je. Dos, hoop ik ook. Mili, het heden en het verre verleden. Haar kindertijd, toen ze schepen in de haven zag binnenvaren, is haar lang bijgebleven. Ze zag zelfs schepen in het grasveld varen tot het laatste moment. Maar Cees, die kende ze niet. Ontluisterend.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 februari 2015 - 21:28
Mooi integer stukje Maddy... ik moest denken aan het programma van Wim Kayzer: 'vertrouwd en o zo vreemd" van jaren geleden. Ik heb de afleveringen meermaals gezien, zo onder de indruk was ik. De Dvd's zijn nog altijd te koop in de VPRO winkel en op bol.com Over Vertrouwd en o zo vreemd Kom er nog maar eens om vandaag de dag: negentien uur televisie over één enkel woord. Maar ooit – in 1995 – zond de VPRO vijf volle televisie-avonden uit over dat ene woord: herinnering. Een magistrale serie van Wim Kayzer. Gesitueerd op een kasteel in Gelderland. Met een fascinerende gastenlijst. Van schrijvers als Joseph Brodsky, Gerhard Durlacher, Ben Okri en Mario Vargas Llosa tot wetenschappers als Gary Lynch, Merlin Donald, Elizabeth Loftus en Willem Wagenaar. Alzheimerpatienten kwamen naar het kasteel, mensen met bizarre geheugenafwijkingen, idiot-savants, een koor, een heus fanfarekorps, een rabijn, dichters. Armando kwam langs. W.L.Brugsma nam er plaats, Frans de Waal trad binnen. Fenomeen van de herinnering Vanuit alle mogelijke gezichtshoeken werd in Vertrouwd en o zo vreemd het even wezenlijke als wezensvreemde fenomeen van de herinnering belicht. Met als uitgangspunt die ene vraag van Wim Kayzer: ‘Zullen we ooit iets van ons bewustzijn kunnen begrijpen als we niet eerst ontraadselen waarop het drijft: geheugen en herinnering?’

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 februari 2015 - 21:43
Het verhaal heeft ergens iets treurigs. De manier waarop de oma zich haar man niet kan herinneren. Pijnlijk. Maar anderzijds ik het ook een mooi verhaal over liefde. De liefde die de opa eerder toonde voor zijn vrouw door een bosje rode rozen te kopen. De liefde van HP voor haar oma. De troost die het ergens biedt om vast te houden aan vaste patronen. Al met al is het denk ik met name een liefdevol verhaal. Graag gelezen, Maddbrug.

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
13 februari 2015 - 17:01
Wat een mooi breekbaar verhaal! :thumbsup: De details maken het broos, net zoals Oma. Ik denk dat het beter leest als het niet in de v.t.t is geschreven. Voor mij schept dat een afstand. Goed geschreven, pijnlijk verhaal. :)

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
13 februari 2015 - 20:42
Inderdaad een verdrietig verhaal. Maar wat mooi beschreven . De parelmoeren kammetjes en het roeren in de thee met het zilveren lepeltje. Al lezend heb ik het gevoel met oma en het kleinkind in dezelfde kamer te zitten. Ik denk dat er een waterig zonnetje schijnt...

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 februari 2015 - 9:16
Ik zie ook een schattig en dapper omaatje voor me die zegt: 'Ik ben pas 88!' Eentje die liefdevol met opa Cees samen heeft geleefd en alle hoofdstukken bewust heeft beleefd en afgesloten. Helaas weet ze daar nu niet zichtbaar veel meer van. Goed geschreven!

Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 februari 2015 - 16:30
Fenne :) Johanna, dank je. Marietje, ik heb hardop gelezen in de tt en ik denk dat je gelijk hebt. Misschien kom ik er aan toe het te veranderen. Tja, verdrietig is het zeker, na al die jaren huwelijk. Alice, ik heb haar kammetjes nog. Mirte, dank je. Ja, vooral pas...88.

Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 februari 2015 - 16:38
Rynlandt, dank je voor je informatieve reactie. Ik kan mij heel vaag iets herinneren van die afleveringen ( ik zat toen in een heel drukke periode van mijn leven) maar ik vind het zeker de moeite waard om de DVD of boeken over dit onderwerp, op te zoeken. De vraag van Wim Kayzer houdt mij momenteel bezig, ook wanneer een eerste herinnering ontstaat, er sowieso herinnert wordt. Laatst las ik dat iemand op hoge leeftijd, zijn uiterste best deed om te proberen te onthouden hoe je iets niet meer vergeet. Ik vond dat mooi gesproken. Het is een interessant gegeven, het geheugen en de herinnering, waar ik zeker, mede ook naar aanleiding van jouw informatie, mij verder in ga verdiepen de komende tijd.

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 februari 2015 - 23:46
maddbrug, ik heb weinig toe te voegen aan alle terechte lovende woorden hier. Ik heb zelf al enige tijd geen grootouders meer en mijn ouders zijn gelukkig nog 'helder' en gezond van geest. Daarom sta ik weinig stil bij deze problematiek en misschien vond ik het daarom wel zo indrukwekkend. Volgens mij is alles wat Wim Kayzer voor de VPRO heeft gemaakt de moeite waard, en nadat ik 'een schitterend ongeluk' weer eens heb bekeken, ga ik deze serie ook maar eens bekijken.

Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2015 - 13:42
Anne, dank je wel, vond jouw verhaal ook zo ontroerend. Bart, ik ga die serie ook bekijken, het lijkt mij zeer de moeite waard. Dank je !

Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2015 - 15:56
Ook ik vind dit verhaal mooi. Triest? Misschien, maar oma heeft waarschijnlijk niet door dat ze haar geheugen kwijt is.

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2015 - 8:42
Ik vind het mooi klein gehouden. De kammen deden me terugdenken aan mijn oma... Mooi contrast tussen de zorgzaamheid en liefdevolle tederheid van de ik en het pijnlijke vergeten van de oma, die zelfs haar man op de foto niet herkent.