Gelukzalige liefde Mira, de Jiddische vrouw, waggelt moeizaam door de kamer. Met haar opgezette vingers zoekt ze houvast bij alles wat ze onderweg naar haar schatkamer tegenkomt. Ze laat haar rechterhand rustten op de rugleuning van de zwartleren bank. Haar gitzwarte krullen dansen op haar schouders. Ze draait zich nog even om en haar eveneens gitzwarte ogen zoeken de mijne. ‘ Ik heb iets voor je. Én ik wil je dat je het vanaf nu gaat dragen.’ Tussen de vele poppen en snuisterijen zit ik als vastgenageld op de bank. Ik voel de vele ogen priemen in mijn rug. Mira loopt hijgend met zware voetstappen de woonkamer weer in. Vluchtig vallen mijn ogen op haar spierwitte, opgezette voeten en benen. Ze ploft neer op de bank en zet het sieradendoosje op haar schoot. Het doosje doet mij denken aan Ali Baba en de zeerovers. Haar kleine, dikke vingers doen het kistje vliegensvlug open. Met grote ogen kijkt ze naar de inhoud van het doosje. Een vreemde blijdschap neemt bezit van haar. Uit één van de laatjes haalt ze een gouden ring tevoorschijn. Met haar wijsvinger en duim houdt ze de ring voor haar ogen. Mira bekijkt de ring van alle kanten. Én weer neemt een vreemdsoortig gelukzaligheid bezit van haar. ‘ Vanaf vandaag wil ik dat jij hem draagt.’ Mijn ogen dansen tussen de ring en haar opgezette, dikke poppenhanden. ‘ Mira, zoiets kan ik echt niet aannemen.’ Snel werp ik een blik in het sieradendoosje. Een wanorde van ringen, armbanden en oorbellen openbaart zich aan mij. Mira houdt nog steeds de simpele ring met diamantje voor zich uit. Het lijkt op een verlovingsring. Was Mira ooit verloofd? Was ze getrouwd? Ik slik mijn vragen in.