# 39 - Met handen en voeten

Joey, alleen intelligente mensen schijnen een ander standpunt in te kunnen nemen, hoorde ik eens. Laat ik nu ook intelligent willen doen en daarom over mijn voeten verhalen en dan nog even over mijn handen. Hoe dat zo is gelopen, weet ik niet precies. Mijn handen zijn klein, net als mijn voeten. Ik droeg maat 35/36 en kon pumps in deze kindermaat alleen in Parijs vinden. Er zaten fraaie hakken onder waar ik kilometers mee wegtrapte in ondergrondse metrogangen. Daar zag ik ‘les juifs dehors’ op muren staan en verloor er mijn stalen stifthakjes en ook mijn hoesjes. Het opgerulde leer deed mijn ‘merde’ tegen de muren kaatsen. Nu koop ik maat 37 omdat ik botjes brak. Een radiologe wist mij eens te melden dat ik er meer dan zesentwintig had. Ik vond dat een bevreemdende opmerking; misschien zag zij er wel splinterbot in. Mijn voeten willen ook als glascontainer dienen. Ik ga dan naar mijn pedicure die mij apart vindt. De eerste keer wilde zij mij niet geloven terwijl ik vroeg toch vooral te zoeken. Nooit zal ik haar blik vergeten toen zij de splinters wist te vinden. Mijn voeten zijn van een complexe architectuur. Nu loop ik ermee door straten waar ik ‘dood aan de joden’ hoor. Mijn handen tellen zevenentwintig botjes per stuk. Hoewel iemand ooit door puur geweld twee op de tien vingers brak. Gefractioneerde heuveltjes zijn ervan getuige. Mijn handen kenden vele ringen. Een van mijn mooiste ringen verloor ik spectaculair door van een boot op een ponton te springen. De ring maakte een gracieus boogje en verdween voor altijd in het water. Ringen gooide ik ook weg of liet ze smelten. Nu gaan mijn vrije handen vrijwel ringloos door het leven en beroeren het toetsenbord crescendo.