Mannen zijn betere schrijvers —Of toch niet?

Geen afbeelding

Romy van der Burgh

22 januari 2015 - 13:00

Worden vrouwen ondergewaardeerd of zijn mannen gewoon betere schrijvers? Het blijft altijd een gevoelige en lastige vraag, vooral voor de vrouwen. Waar mannen het schrijfvak objectief benaderen, delen vrouwen graag hun persoonlijke ervaringen.

 Als we kijken naar de literaire prijzen als de Libris Literatuurprijs zien we dat deze van de afgelopen 20 keer, 18 keer door een man gewonnen werd. Bij andere prijzen liggen de verhoudingen wat minder ver uit elkaar, maar over het algemeen zien we dat mannen vaker in de prijzen vallen.

Zijn er dan misschien minder vrouwelijk schrijvers? De CPNB- cijfers vertellen ons dat dit niet het geval is, er zijn ongeveer evenveel mannelijke als vrouwelijke schrijvers en in boekverkoop liggen ze ook niet ver uit elkaar.

De meest voorkomende klacht richting vrouwelijke schrijvers is dat ze te veel schrijven over hun persoonlijke leven, problemen en relaties zonder stil te staan bij een eventuele lezer. Hier kan ik mij goed in vinden, ik denk zeker dat sommige vrouwen eerder schrijven om therapeutische redenen en ontspanning dan dat ze bezig zijn met een kwalitatief goed boek te schrijven of hier later pas bij stilstaan. Mannen schrijven misschien eerder vanuit de ambitie om een goed boek neer te zetten en benaderen het schrijven vanuit een ander, objectiever perspectief.

Ik denk niet dat vrouwen minder goed kunnen schrijven dan mannen maar dat het ze meer moeite kost om hun persoonlijke emotionele verwikkelingen uit het boek te laten. Er zijn namelijk zo veel mensen in Nederland en Vlaanderen die of een belabberde relatie hebben, in een scheiding liggen of dementerende ouders hebben maar tenzij jouw verhaal iets extra’s heeft om het interessant te maken voor een lezer, is het niet nodig om hier helemaal over uit te wijden.

 Naar mijn idee zijn er minder vrouwelijke schrijvers die schrijven om gelezen te worden. Veel vrouwen schrijven eigenlijk liever voor zichzelf of de mensen in hun directe omgeving en zijn er dus meer mannelijke schrijvers die schrijven om gepubliceerd te worden en een kwaliteitsboek neerzetten. Daarmee zijn mannen nog geen betere schrijvers, maar zijn er gewoon meer mannen die schrijven zien als een vak in plaats van een leuke hobby.

Het enige wat hier niet helemaal klopt is het moment waarop Bernhard Dewulff de Libris Literatuurprijs wint voor een heel persoonlijk verhaal over zijn kinderen. Dus omdat hij een man is en dan toch een persoonlijk verhaal vertelt, is het opeens heel erg gedurfd? Dat is natuurlijk vreemd. Misschien is er toch sprake van seksisme waardoor vrouwelijke schrijvers onbewust minder gewaardeerd worden dan mannelijke schrijvers.

 Mijn (vrouwelijke) mening hierover is dat ik me in beide argumenten kan vinden. Ik merk zelf vaak dat ik liever boeken lees van mannelijke schrijvers en ook vaak vind dat vrouwen zeurende en met emotie- gevulde boeken schrijven. Misschien heb ik zelf ook wel last van seksisme en zal ik als conclusie hiervan maken dat ik denk dat vrouwen net zo goed schrijven als mannen als ze hun persoonlijke drama’s voor het welzijn van de lezer even opzij kunnen zetten.

Naar aanleiding van:  https://sannevanoosten.wordpress.com/2014/03/11/waarom-winnen-vrouwen-zoveel-minder-literaire-prijzen-dan-mannen/

Romy is 20 jaar en druk bezig met de afrondingen van haar eerste boek. Ze volgt een opleiding aan de Schrijversacademie in Den Haag en momenteel is ze werkzaam als stagiaire bij Schrijven Magazine. Vanaf september start ze met de studie Filosofie aan de UvA.

Uitgeven

Boek maken

Comments

Je kunt je afvragen hoe het komt dat we in ons land een leger aan vrouwen hebben die zich hebben gespecialiseerd in thrillers. Ik snijd graag diep in het gevoel van vrouwelijke schrijvers die zichzelf blijkbaar kunnen bekoren met bladzijden vol onheil en intriges. De biologische factor of een vrouw beter kan schrijven dan een man, die vind ik wetenschappelijk nergens op slaan. Ik ben met met je eens dat de schrijfstijl tussen mannen en vrouwen flink kan verschillen. Of vrouwen een boodschappentas vol emotionele, persoonlijke drama's en blikken vol opgedroogde tranen meezeulen, daar laat ik me niet over uit. Ik gooi er tenslotte nog een link tegenaan : http://ninaweijers.nl/Vrouwen-schrijven-niet-met-…

Je steekt je nek wel uit, Romy! Eigenlijk gooi je de knuppel in het eigen hoenderhok. Ben benieuwd wat dames hiervan vinden. Je analyse is spannend. Wat me daarbij opvalt, en daarme bevestig je de eigen analyse, is dat je veel suggereert en weinig stelling neemt. Je hebt voor uiteenlopende argumenten begrip. Dat roept de vraag op of juist dat een vrouwelijke benadering karakteriseert. Er is voor alles wel wat te zeggen, maar van mij mag je best wat meer stelling nemen. Het bovenmatig naar voren brengen van eigen emotionele ervaringen in een boek vind ik zelf vrijwel nooit interessant als lezer, omdat de wereld er onmiddellijk te klein door wordt. Uit het conflict van gedachten komt de waarheid meer naar voren. Daarom mijn stelling: het is niet de kwestie vrouw of man die bepaalt of een boek het gaat maken of niet, het is veeleer dat weinig vrouwen focus aanbrengen in hun schrijversambitie; lekker emotioneel schrijven voor eigen genot werft geen lezerskring! Max

Als je kijkt naar schrijfopleidingen en ook naar de boekenstroom, dan zijn er veel en veel meer vrouwelijke schrijvers dan mannelijke. Dat maakt het des te opmerkelijker. Mijn vrouwonvriendelijke theorie is dat uitgevers liever een foto van een bevallige dame op de achterkant van een boek zien dan van een vadsige behaarde schrijver. Dus een man moet gewoon veel meer zijn best doen om een boek uitgegeven te krijgen waardoor er direct al een kwaliteitssprong komt. Mijn minder vrouwonvriendelijke theorie is dat we misschien toch nog wel een akelig conservatief land zijn. Mannen worden daarin niet geacht gevoelens te tonen, als ze dat doen in hun boeken, dan moet daar wel een heel charmant literair kader omheen, terwijl vrouwen de behoefte hebben om hun gevoelens te delen. Daarin spelen dan traditionele rollenpatronen een belangrijke rol waarbij de man sneller als autoriteit wordt gezien dan een vrouw. Een mooi vergelijk is dan het boek hersenschimmen van J. Bernlef en 'Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder roodkapje voor' van Renate Dorrestein. Hetzelfde onderwerp met precies de perspectieven die een man en een vrouw zouden kiezen. Conclusie van deze woordenbrij: empathische en analytische lelijke mannen scoren beter dan enkel empathische vrouwen.