#37 Roodkapje vervolg

‘De mooiste bloem hier in dit woud - mijn kind - is het vrouwenschoentje, de edelste en grootste orchidee. Maar als je echt van oma houdt, kniel dan in het mos en zoek heel lang en dicht bij de grond tussen het kreupelhout. Koraalwortel is wat je zoekt. Klein en onooglijk en helemaal groen, maar zo zeldzaam als alleen zuivere liefde kan zijn, en kostbaar als een oma voor een kind.’ Roodkapje keek de nevelridder met haar blauwe ogen aan en zei: ‘Paarse ridder, alles wat je zegt klinkt sprookjesachtig mooi, maar ik heb geen tijd voor al dat lange zoeken. Mijn oma is zo ernstig ziek. De bloem waarvan je spreekt is klein en bovendien zo groen als mos. Geef me alstublieft een tip: waar moet ik zoeken in dit grote bos?’ De ridder lachte om het rijm. Ze was toch echt een lieve kleine meid. ‘Ik zal je helpen zei hij toen, maar enkel en alleen als je kan beloven, alles te doen wat ik zal vragen.’ ‘Oh ja!’ riep Roodkapje enthousiast. ‘Ongehoorzaam ben ik zeker niet.’ ‘Wat ik je vraag is meer dan alleen gehoorzaamheid,’ zei de paarse man. Alles wat je ziet hier in dit bos is schijn en schijn bedriegt! Daarom, sluit je ogen en geef mij nu een hand. Ik zal je leiden naar je bloem, maar als je kijkt verdwijnt de schijn en zal alles weer werkelijk zijn.’ Roodkapje knikte heftig voor akkoord en sloot haar ogen. De paarse schijnridder nam haar bij de hand en samen begonnen ze te lopen. Eerst voelde zij onder haar voeten het zachte mos, dan liepen ze over een slingerend pad en plots deed ze een stapje naar omlaag... haar muiltjes werden langzaam nat en onder haar voeten voelde ze, datgene waarop ze stond, heel zachtjes wiegen, het was voorwaar geen vaste grond. De ridder stapte door, maar Roodkapje werd onzeker, haar hartje ging steeds sneller kloppen en ze kneep de ridder stevig in zijn hand. De nevel kroop nu als een geest bij haar naar binnen en twijfel kreeg de overhand. Moest zij deze vreemde man vertrouwen op zijn woord en zou het waar zijn dat zij nu werkelijk liep, daar waar geen mens normaal zou kunnen lopen? Was dit een droom en gebeurde dit alleen omdat zij sliep? Ze kon het niet geloven... even piepen deert toch niet, dacht ze toen, en keek meteen stiekem door haar wimpers heen. Een ogenblik was kort genoeg, doch wat ze zag verschrikte haar en ze gaf een luide gil. Het water werd meteen zo hard als steen en in haar hand hield zij de grote klauwen van de wolf. Die keek haar nu verwijtend aan en zei: ‘Nieuwsgierigheid is geen zonde maar een straf. Als duivelsnaaigaren groeit het verwarrend door je vertrouwen heen en begeleidt je oma naar het graf.’ (voor de moraal achter dit verhaal: zie #4)