#37 Roodkapje - Langer vervolg

Haar vaders advies volgend draaide ze haar hoofd iets naar beneden en deed ze ontzettend haar best om haar omgeving zo onopvallend mogelijk vanuit haar ooghoeken te bestuderen terwijl ze ademde op het ritme van het bos. Hij koos ervoor zich te laten zien, dat wist ze maar al te goed. Het ene moment was ze alleen in de zee van wilde bloemen en even later waren daar de twee gele ogen, half verborgen in de schaduwen die het bladerdek op de aarde wierp. Zodra ze zich ervan verzekerd had dat hij er voor nu genoegen in nam te staan waar hij stond, liet ze haar ogen in de rondte dwalen. Wolven jaagden immers in een roedel. Roodkapje knikte alsof ze een beslissing had genomen voor zichzelf. Met precieze bewegingen stopte ze haar fris geplukte bloemen in het mandje, waarna ze haar rug rechtte, de rode lapjes cape glad streek en een korte buiging maakte. ‘Aangenaam.’ De wolf maakte geen beweging en opnieuw knikte Roodkapje. ‘U vraagt waar ik heen ga? Maar natuurlijk, dat is nou eenmaal de grote vraag in dit scenario. Naar grootmoeder. Koekjes brengen, in het bos.’ Een ondeugende giechel gleed over haar lippen. Ze greep er nog naar, maar haar vingers drukte uiteindelijk voor niets op haar lippen. Overig gelach hield ze gelukkig wel binnen, maar de ondeugende grijns was het compromis die ze ervoor moest maken. De wolf leek niet al te beledigd. ‘Nou dan. Als u het goedvindt ga ik er vandoor.’ De staarstrijd begon zo plotseling dat ze bijna niet door had dat het begonnen was. Het was dat ze zijn wenkbrauw omhoog zag gaan op het moment dat ze zich om wilde draaien en ze zichzelf nog net kon tegenhouden dat ze de ramp kon voorkomen. Haar voorhoofd kreukelde in een geconcentreerde frons en het zweet liep langs haar slapen. ‘Gelijkspel,’ verklaarde het meisje door opeengeklemde kaken. ‘Hmm. Dat geeft ons slechts een andere optie. Wie als eerste bij grootmoeder is wint!’ En als de rode wervelwind die ze was, rende ze er vandoor.