Dan hoort ze een geluid vlak achter haar. Schielijk draait ze zich om en ziet een wolf, staand op twee poten. Ze giechelt: een wolf loopt altijd op vier poten. Ze kijkt nog eens goed. Die kop daar is ook wat mee. Over de schouders ziet ze flapjes hangen die bijna dezelfde tint hebben als de steengrijze vacht. ‘Grappig, hoor,’ zegt Roodkapje. ‘om me zo te laten schrikken. Maar ik ben lekker toch niet bang.’ Ze draait zich om en loopt rustig bij de wolf weg. Ze heeft nog geen twee passen gezet of de wolf loopt naast haar, nog steeds op twee poten. ‘Waar ga je naar toe?’ vraagt de wolf. ‘Naar mijn opoe,’ zegt ze kortaf. ‘Trouwens. wat gaat jou dat aan?’ ‘En waar woont jouw opoe?’ vraag de wolf. ‘Duh, in het bos. Waarom zou ik hier anders lopen? Het is de kortste weg. Mam zei nog dat ik over de grote weg moest gaan, maar dat is zo een eind om, dat doe ik niet hoor.’ De wolf loopt een stukje zwijgend naast Roodkapje. Ze zet er stevig de pas in en als ze na een poosje flink doorstappen naast zich kijkt, is de wolf verdwenen. Ze haalt opgelucht adem: een beetje bang was ze toch wel. Als ze eindelijk bij het huis van opoe aankomt, staat de deur al open. Vreemd, denkt Roodkapje bij zichzelf. Ze gaat naar binnen, sluit de deur achter zich en gaat naar de slaapkamer van opoe. Als ze dichter bij het bed komt, ziet ze meteen dat niet opoe maar de wolf likkebaardend in het bed ligt, zijn voorpoten over zijn dikke buik wrijvend. Voor domme vragen heeft ze geen tijd. Ze pakt haar mobiel uit het rieten mandje en belt 112: ‘Ambulance. Mijn opoe is opgegeten door de boze wolf.’