Wekelijkse schrijfopdracht 37 - roodkapje (vervolg)

Roodkapje huppelt het pad af en ziet daar de prachtigste, kleurrijkste bloem van het hele bos. Snel plukt ze de bloem en legt ze die veilig in haar mandje. 'Aha, wat doe jij daar, Roodkapje?' Roodkapje staat oog in oog met een reusachtige wolf. Thuis heeft ze posters en boeken over wolven, maar deze vindt ze toch maar vies. Zijn adem stinkt naar rotte vis en zijn vacht zit vol vlooien. 'Ik ga naar mijn oma. Ze is ziek.' Roodkapje voelt zich verlegen in het gezelschap van de wolf, waardoor haar wangen vuur vatten. 'En wat heb jij daar in jouw mandje? Ik heb het wel gezien hoor. Je plukte een bloem!' De wolf wees met zijn vuile poot richting Roodkapje's mandje. 'Heb jij nooit geleerd dat dat niet mag?' 'Wie denk jij wel dat je bent? Je kan mij niet zomaar de les spellen hoor. Ga je eerst wassen, viespeuk!' Roodkapje trekt haar neus op en snuift de lichaamsgeur van de wolf op. 'Je bent echt het smerigste ding dat ik ooit gezien en geroken heb.' Haar verlegen blos is nergens meer te bespeuren, wanneer ze zich omdraait en het bospad terug opzoekt. De wolf staat er maar wat verloren bij, terwijl hij enkele luttele minuten wacht en Roodkapje na kijkt. In zichzelf mopperend haast hij zich nadien naar het huis van grootmoeder. Met zijn vier gespierde poten is hij veel sneller dan het kleine meisje met rode jas en muts. Door alle opwaaiende bladeren, grond en stof lijkt hij wel een woeste wervelwind. Als wolf bij grootmoeder aanklopt, is Roodkapje nergens te bekennen. 'Kom binnen, kind. De deur is open.' De wolf treedt binnen en ziet grootmoeder in de sofa zitten. Hij gaat voor haar staan, ontbloot zijn tanden en gromt: 'Wij moeten eens dringend praten!' 'Oma, ik heb een mooie bloem voor jou!' Roodkapje stapt de hut van grootmoeder binnen en loopt onmiddellijk door naar de keuken. Ze maakt haar mandje leeg en zet alles netjes weg, want zo had oma het graag. 'Oma, ben je hier?' Roodkapje laat haar mandje op de keukentafel staan en loopt een rondje door het huis. Ze houdt halt aan de deur van de badkamer en klopt. 'Oma?' Een lichte paniek is hoorbaar in Roodkapje's stem. Ze roept nog enkele keren 'oma', maar grootmoeders antwoord blijft steevast uit. Roodkapje zet de vers geplukte bloem nog in een glazen vaas en besluit dan terug te keren naar huis. Oma was vast op bezoek bij meneer de jager. Door Roodkapje een bepaalde karaktereigenschap toe te kennen, verander ik ook het verloop van mijn verhaal dat ik eerst in gedachten had. Ik hoop dat ik het slot nog kan schrijven :)