#37 Vervolg jenever en Sushi

Uit opdracht 36 Roodkapje keek door de struiken: er liep een grote hond, een soort herdershond. Hij leek op Bello, die vorig jaar was overleden. “Bello!” Het beest reageerde niet. Misschien was het toch niet de geest van haar troeteldier. Plotseling stond hij voor haar. “Waar ga je naar toe?” Een hond die kon praten! “Naar oma, die is ziek. Ik breng haar Sushi en jenever.” “Dat is lekker! Ik voel me ook niet zo tof. Mag ik een slokje?” “Nee! Oma heeft de hele fles nodig, anders kan ze niet opstaan.” De hond maakte dat hij wegkwam en Roodkapje liep door. Oma lag in bed, maar ze zag er anders uit. Zo zie je maar, ook veel drank kan te weinig zijn. “Oma, wat heb je grote oren.” Vervolg # 37 “Zo kan ik beter horen.” Wat had opoe ineens een zware stem. Zeker de hele nacht doorgezopen en doorgerookt. “Oma, je neus is ook anders.” Kwam van de jajum. Elke week was de neus groter, maar deze keer was hij zwart in plaats van rood, zoals normaal. “Zo kan ik beter ruiken,” kraste het oudje. Nu Roodkapje haar eens goed bekeek, viel het haar op dat opoe wel erg behaard was geworden. En dat binnen een week. Misschien was dat een teken, misschien ging ze binnenkort dood. Dat zou mooi zijn, dan hoefde zij tenminste niet meer elke dag naar dat mens toe. Plotseling begon opoes buik hevig te schudden. Als ze maar geen diaree kreeg, waar ze bij was. Daar had ze echt geen zin in vanmiddag, dat trok ze echt niet. Hupsakee de eeuwige jachtvelden op en geen troep achterlaten, alsjeblieft. Ze moest niet vergeten straks een droevig gezicht op te zetten als ze het haar moeder vertelde. Opoe kroop ineens uit de buik. Even dacht Roodkapje dat ze dubbel zag, maar nee, het hoofd op het kussen was wel degelijk een ander. Het was die wolf die ze daarnet was tegengekomen. Als een vergeten vod lag zijn vel op het bed. “Krijg nou de klere! Dat rotbeest heeft me opgevreten! Wat een mazzel dat ik altijd een mes in mijn steunkous draag!” Zonder iets te zeggen, overhandigde Roodkapje haar de mand met Sushi en Jenever. “Nou oma, ik ga maar weer eens. Ik moet nog huiswerk maken.” “Huiswerk me reet! Maar lazer maar op! Als je maar zorgt dat je morgen op tijd komt met mijn jenever. Ik heb uren zonder gezeten.” Vanuit haar ooghoek zag Roodkapje de wolf de keukendeur uitsluipen. Ze moest zijn voorbeeld maar volgen, dan kon ze vanmiddag tenminste nog lezen. Het effect Vorige week had ik nog geen idee wat voor iemand mijn Roodkapje was. Nu, na het toekennen van een dominante karaktertrek, wel. Ze gedraagt zich er dan ook naar.