#36 Roodkapje

Als in een reflex maakte Rood zich klein en dook weg achter het struikgewas. Ze hield haar adem in en hoorde verschillende, diepe, brommende stemmen. Door de bosjes heen kon ze net zien waar de stemmen vandaan kwamen. Op een open plek was een kring wolven met elkaar in conclaaf. Ze stonden op hun achterpoten en vormden een dichte ring rond een jongetje - van een jaar of zes, schatte Rood. Het jochie werd in de rondte geduwd, kriskras van de ene naar de andere wolf. ‘Ik ben de oudste, dus ik heb het meeste recht op hem,’ hoorde ze een van de wolven roepen. ‘Ik ben de grootste, dus heb ik het meeste recht op hem,’ riep een andere wolf. Een van de wolven, probeerde de andere te overstemmen: ‘Kunnen we hem niet gewoon verdelen?’ Even viel er een stilte in de wolvenkring. Ze keken de wolf die had geopperd te delen meewarig aan. Zonder er verder een woord aan vuil te maken, zetten ze het opbieden weer voort. ‘Ik ben de jongste, ik moet er nog van groeien.’ Rood trilde van angst, omdat ze bang was voor zichzelf, maar misschien nog banger voor wat het jongetje te wachten stond. ‘Ik ben de alpha, dus ik bepaal,’ zei een wolf die het jongetje in zijn klauwen bij zich hield. ‘En ik bepaal dat ik hem zelf opeet.’ Hij moest grinniken om zichzelf.