#36 Roodkapje

Het werd stilaan donker in het bos. De nevelslierten kropen langzaam over het spiegelend water van een ven. Roodkapje draaide het wiekje van haar olielampje hoog en zocht wanhopig naar de ultieme bloem, de spiegel van haar ziel. Oma moest toch weten hoeveel ze van haar hield. Plots hoorde ze een kleine rimpeling: het water dat bewoog. Ze keek verschrikt. Daar stond een schitterende man tussen de wuivende halmen van het riet. De haartjes op haar meisjesarmen stonden strak omhoog. Haar ogen werden groot van schrik, haar hartje bonsde in haar keel, maar de figuur was onweerstaanbaar en wenkte haar. ‘Wat zoek jij mijn lieve kind,’ zei hij. ‘De paarse schijnridder zal je helpen.’ ‘Ben jij dan eigenlijk geen zwam?’ vroeg zij. ‘Zoals de engelen zijn ontstaan aan de aarsjes van onreine meisjes, zo ben ik inderdaad geboren uit een zwam. (Een Vlaamse dichter heeft de engelen gebaard. Rynlandt hield zich onledig met de zwam.) Maar vooruit daar gaat het nu niet om. Wat is het dat je zoekt? ‘Ik zoek een geschikte bloem… voor mijn oma, omdat ik zoveel van haar houd.’ ‘De mooiste bloem hier in dit woud - mijn kind - is het vrouwenschoentje, de edelste en grootste orchidee. Maar als je echt van oma houdt, kniel dan in het mos en zoek heel lang en dicht bij de grond tussen het kreupelhout. Koraalwortel is wat je zoekt. Klein en onooglijk en helemaal groen, maar zo zeldzaam als alleen zuivere liefde kan zijn, en kostbaar als een oma voor een kind.’