#36 Roodkapje

Poging drie. Ik zag het bij twee keer bij recente reacties staan. Ze hoort krakende takken. Er zou toch niet weer een wolf in het bos zijn? Geschrokken draait ze zich om en ziet een man in een groene broek en groene jas. Ze glimlacht opgelucht. ‘Hallo, boswachter.’ ‘Dag Roodkapje. ‘Ga je naar je grootmoeder?’ ‘Nee, ik kom net bij haar vandaan. Ze wilde slapen. Ik pluk nu bloemen voor mama.’ ‘Heb je zin om even met mij naar huis te gaan?’ ‘Jawel. Mama verwacht me nog lang niet terug.’ Haar moeder had haar vaak gewaarschuwd dat ze nooit met vreemde mannen mee mocht gaan, maar de boswachter is een bekende. Na ongeveer een kwartier wandelen komen ze bij zijn huis. ‘O, wat mooi,’ zegt Roodkapje bewonderend. ‘Het lijkt wel op het huis van Hans en Grietje.’ De boswachter lacht. ‘Het is geen snoep, hoor. Dat lijkt alleen maar zo. Ik heb alles met verf nagemaakt om kleine meisjes naar mijn huisje te lokken.’ Roodkapje schatert het uit. ‘Dat is dan goed gelukt.’ De boswachter pakt haar bij de hand en trekt haar mee. ‘Dit is het namaakhokje van Hans en Grietje. Je weet vast wel waarom ze hier zaten.’ ‘Ja, dat was heel gemeen van de heks.’ De boswachter opent het hok, duwt haar naar binnen en draait het slot weer dicht. Roodkapje begint vreselijk te huilen. ‘Rustig maar. Ik kom je straks halen en dan gaan we leuke spelletjes doen. Spelletjes die jij nog niet kent.’ ‘Dat wil ik niet. Laat me eruit.’ De boswachter lachte vals. (Sprookjes zijn nu eenmaal wreed)