#35C De Vijfde Hoofdzonde

DECEMBER 2014 Mijn goed voornemen voor 2015? Stoppen met vreten. De laatste maanden heb ik me compleet laten gaan. Mijn vork leek wel een heftruck, mijn smakkende mond een voertuig op rupsbanden. Overal waar ik keek, verschenen letters van verpakkingen als neonreclame op mijn gulzige netvlies. En alles in de winter deed me denken aan eten: sneeuwvlokken als slagroom, kale takken als chocolade en in de brandende vuren van stakingspiketten zou ik het liefst marshmallows roosteren. FEBRUARI 2014 Beschaamd kijk ik naar het silhouet in de spiegel. Vormeloze massa deint uit in alle richtingen. Ik knijp even in mijn love handles. I do not love them. Ik zou er het liefst een schelletje afdoen met een tang. In mijn favoriete boetiek zetten ze de spiegels schuin zodat je slanker lijkt. Dat levert meer verkoop op. Elke avond om 17u06 ga ik er even voorstaan, na mijn shift. Met dat doel voor ogen laat ik mijn tweede portie gemakkelijker staan bij het avondeten. JULI 2014 Mijn vriend Lukas zegt me dat ik overdrijf. Hij vindt me minder gezellig op feestjes, omdat ik er met een markeerstift grote cirkels trek rond kommetjes met chips, M&M’s en torens met pizzapunten waar het vet afdruipt. Dus ondertussen probeer ik met feestjes te minderen. Het laatste was een zwembadfuif in juni, waar ik behoorlijk wat baantjes trok om de aangeboden smoothies te compenseren. In fruit zit suiker. NOVEMBER 2014 Om me bij te staan in de afvalrace kocht ik twee plastic beelden die mijn kamer beschermen tegen invloeden van buitenaf. Als twee kloeke handlangers van Beëlzebub wachten Varken en Beer alle calorieën op die slinks willen aanvallen. Ik heb het volste vertrouwen in hun ronde vormen, die alle mogelijke vetten zullen absorberen. JANUARI 2015 Jammer genoeg denk ik dat mijn voornemen om minder te vreten moeilijk uit te voeren is. Want ondanks dat ik het koude, verraderlijke metaal van het leger vorken, messen en lepels al een paar weken heb afgezworen, zoekt het monster van de gulzigheid me op. Het komt binnen via een dun slangetje in een onherkenbare vloeibare vorm. De bezorgde gezichten van mijn moeder en vader dansen rond mijn witte bed. Ze juichen als er 40 kilo op de weegschaal verschijnt. Ik speel het spel even mee, maar opgeven staat niet in mijn woordenboek.