Wekelijkse schrijfopdracht #35 - Kerst Keuzemenu

‘Een houten pollepel.’ Ik zie de ogen van mijn vriendin groter worden. ‘Dat méén je niet! Ik had je van tevoren al gezegd dat hij traditioneel was, maar zo erg had denk ik niemand het verwacht!’ Ik sta op en haal het beruchte kerstcadeau van mijn man uit de lade. Ik laat hem zien aan mijn vriendin en ze kijkt ernaar alsof ze nog nooit een pollepel heeft gezien. ‘Hij heeft geeneens een gat,’ ik ga zuchtend weer zitten. ‘Wat heb je hem gezegd?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik heb gedaan alsof ik het het beste cadeau ooit vond.’ ‘Maar waarom? Jullie zijn nog maar een jaar getrouwd. Nu kun je hem nog kneden. Straks is het te laat.’ ‘Zijn moeder zat erbij.’ ‘Ah, dan snap ik je.’ ‘Ze is echt verschrikkelijk. Misschien nog wel erger dan haar zoon.’ ‘Nóg erger?’ Ik knik: ‘Als het aan haar lag dan had ik nu al drie kinderen en dan bleef ik thuis om voor ze te zorgen.’ ‘Nee! Wat verschrikkelijk voor je meid! Wat heb je eigenlijk van haar gekregen?’ Ik sta op, loop naar de gang en kom terug met een kinderwagen. Mijn vriendin draait zich om en slaat haar handen voor haar mond. ‘Dat bedoel ik nou. Ze begon met subtiele hints, maar het loopt de spuigaten uit.’ ‘Och, meid, je moet echt met haar praten. Wat denkt Henk hiervan?’ ‘Je weet hoe hij is. Je zei net zelf al dat hij traditioneel is. Als het aan hem lag, dan is deze kinderwagen morgen nog gevuld’ ‘Waarom moest je dan ook zo’n traditionele trouwen?’ ‘Ik dacht dat ik hem wel kon veranderen.’ Ik breng de kinderwagen naar de gang en ga weer tegenover haar zitten. ‘Nou, daar zit je dan mooi aan vast.’ ‘Ik weet het...’ Ze staat op en verdwijnt naar de gang. Niet veel later komt ze terug met twee glazen en een fles wijn. Ze schenkt me een glas in en heft de hare op. ‘Het is nog niet eens drie uur op de middag,’ protesteer ik. ‘Precies, ik probeer te voorkomen dat je zo’n burgerlijke trut wordt, proost.’ Ik glimlach. ‘Ik beloof je hierbij plechtig dat dat nooit zal gebeuren. Daar zijn wel heel veel schoonmoeders en traditionele mannen voor nodig.’ ‘En je hebt altijd mij nog! Ik beloof hierbij dat ik voor de burgerlijke trut in jou zal waken.’ Ik lach: ‘Proost!’