#35 - Goede voornemens

De harde woorden troffen haar recht in het gezicht, net als de schrale geur van alcohol die in zijn adem te bespeuren viel. Zoals wel vaker gebeurde, rolden de tranen over haar wangen. De mascara trok zwarte lijnen over haar gezicht. Elk weerwoord stokte in haar keel, waarop ze de trap op stampte. Ze gooide de kamerdeur hard dicht zodat hij zou horen dat ze niet gediend was met de ruzie die ze net hadden gehad. Niet met deze ruzie en al zeker niet met de voorgaande. Het was niet de eerste keer dat hij waggelend thuis was gekomen, tegen haar was beginnen lallen over de auto en haar toen beledigde met de boodschap dat ze zich nooit meer sexy voor hem kleedde. Hij was verdorie het grootste deel van de tijd te dronken om nog iets te presteren in bed. De woede borrelde steeds meer op in haar onderbuik, terwijl ze de jaren met hem voor haar ogen zag afspelen. Haar woede richtte zich niet op hem, maar op haarzelf. Zij had nooit de moed om hem weerwoord te geven, om hem eens duidelijk te zeggen waar het op stond. Gefaald had ze, er niet in slagend om hem los te rukken van zijn moeder. Het drinken was er tijdens hun huwelijk niet beter op geworden. Toen hun eerste kind op komst was, had ze ergens nog de hoop gehad dat er iets zou veranderen. De realiteit had haar met haar neus op de feiten gedrukt. Terwijl al deze gedachten door haar hoofd raasden, groeide ook de vastberadenheid. Ze zou een ultimatum moeten stellen, voor haar en voor haar kinderen. Nooit nog zou hij hen zo vernederen. Ze greep de telefoon die op het nachtkastje lag en toetste het eerste nummer in dat ze kon bedenken. Een slaperige stem aan de andere kant van de lijn verzekerde haar dat het geen enkel probleem was als zij en de kinderen kwamen logeren. Toen ze neer had gelegd, sloeg ze een kruis en dankte God voor de enige persoon in haar leven die haar was blijven steunen. De volgende ochtend trof hij lege kinderbedden, een halflege kleerkast en een kort briefje aan. “Ik ben vroegtijdig met mijn goede voornemens begonnen.”