Wekelijkse schrijfopdracht #33 - Wie stout is de roe

Toen Jordi bij kennis kwam werd hij zich als eerste bewust van het gestamp van de zware motoren. Snel gevolgd door de stoffige geur van jute. Hij hoorde gehuil, kleine kinderen overal om hem heen. Niet veel later had hij met de gesp van zijn broekriem een scheur gemaakt in de jute zak waarin hij opgesloten zat. In het halfduister zag hij nog zeker twintig soortgelijke zakken. Sommige bewogen, andere waren nog stil. Inmiddels drong de ernst van de situatie tot hem door. 
‘Sinterklaas bestaat niet’, had Jordi tegen zijn broertje gezegd. En dat niet alleen, hij had hem vervolgens uitgelegd hoe het volgens hem allemaal in zijn werk ging. Met de cadeaus en de gedichten, de geheimzinnigheid in huis. Zijn moeder had hem gewaarschuwd; “Pas maar op! Straks moet je mee naar Spanje. In de zak!”
Voor hem was de twijfel begonnen toen hij na ging denken over het oude gaskacheltje waarmee hun huis werd verwarmd. Hoe dit op geen enkele manier doorgang kon bieden aan de pakjes die ze die zondagochtend in hun schoenen hadden gevonden. Toen had hij gedacht aan vorig jaar, hoe hij toen al meende de stem van zijn oom Harold te herkennen in die van Sinterklaas. Hij had de foto's opgezocht die hij had gemaakt en hij had het bewijs gevonden: het oorbelletje van oom Harold, was op een van de foto’s duidelijk te zien in het oor van Sinterklaas. 
De sleutel in de metalen deur maakte een enorm lawaai in de kleine kale ruimte. Alle kinderen waren plotseling doodstil. Een grote donkere man stapte door de deuropening. Hij leek niet eens verbaasd te zien dat alle kinderen uit hun zakken waren. 
“Jordi Overbeek?”
“Ja, meneer,” stamelde hij
“Meekomen. Je oom wil je spreken.”