LENTE ‘Dag Linda.’ … ‘Je kent me niet meer hé?’ ‘Hoe…’ ’Op vrijdag 15 mei 1981 ben je met me getrouwd en 12 jaar en 4 dagen later ging je weg. Een woensdag was dat’ ‘Daan…? Allemachtig…’ ‘Ik herkende jou meteen hoor, toen je langsliep. Hakken zonder hoogtevrees en een legging met tijgerprint, dat doen niet veel vrouwen van boven de vijftig, dacht ik. En je liefde voor goud in overdaad bestaat ook nog, zie ik.’ ‘…. Wat is er met je gebeurd, man? Zijn die zakken van jou? Woon je op straat of zo?’ ‘Jaartje of zeven alweer nu.’ ‘Allemachtig…. Wat is er gebeurd? Import en export deed je toch?’ Dat líep toch wel? ‘Tja, ik had een deal met een paar Chinezen. Vier containers met engelenhaar.’ ‘Engelenhaar?’ ‘Ja, normaal is dat van glasvezel, maar mij hadden ze een of ander chemisch gedoe in de maag gesplitst. Jeuken als de ziekte, vrachtwagen na vrachtwagen kreeg ik terug en toen zat ik dus met een loods vol troep en een heleboel claims.’ ‘Mijn god, Daan. Wat erg!’ ‘Tja, financieel kon ik niet verder naar beneden. Dacht ik. Tot het akkefietje met Liesbeth bij de kerstborrel.’ ‘Liesbeth van Dooremael?’ ‘Ja. We stonden wat te kletsen en te drinken en opeens kwam een van de kerststerren naar beneden. Ik had een partij van die grote kerststerren met kaarsjes gekocht, maar dat liep ook allemaal niet super, dus die hing ik dan maar op kantoor.’ ‘Maar hoezo Liesbeth dan?’ ‘Nou, die stond eronder dus. Onder die kerstster. Haar in de hens, kleren in de hens, iedereen hysterisch en twee dagen later een keurige letselschadeadvocaat op de stoep. Dat was de druppel en ik ben er vandoor gegaan. Sinds die tijd woon ik onder de vrije hemel. Af en toe een plekje bij kennissen. Het valt wel mee hoor. Als ik vroeg weg ben, laten ze me meestal wel in dit portiekje als het koud is. Scheelt een stuk. Alleen die oostenwind, vorige week, die komt echt overal. Maar ach, de winter is niet meer dan een voorteken voor de lente hé?’