Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#33 - Sinterklaas

4 december 2014 - 21:48
De vier pakjes lagen op de salontafel, ook al was het pas theetijd. Bij elk was een gedicht. Daar had ze lang over gedaan, want het viel niet mee om steeds iets kenmerkends over jezelf te bedenken. Ze wachtte. De wijzers van de klok sleepten de tijd achter zich aan. Toch kookte ze niet om zes uur, want op deze avond kon haar maag niet veel verdragen. Eindelijk werd er op het raam van de buren geklopt. Ze schoof het gordijn iets opzij en zag Sinterklaas in gezelschap van Pieten in alle kleuren van de regenboog naar binnen gaan. Ze kon beginnen. Als eerste koos ze het rode pakje. Hardop las ze het gedicht: Dag Jet, Je bent er weer net als iedere keer. Jij let op de tijd, daarom een klokje, meid. Ze pakte de kookwekker uit: een verchroomd ei. Mooi. Door de muren hoorde ze de buren lachen. Het volgende pakje bevatte twee theedoeken, die ze met bonuskorting bij AH had gekocht. Ze pauzeerde om thee te zetten en een stukje van haar chocoladeletter te eten. In de resterende pakjes zaten een schort en een pakje roomboter. Steeds las ze de korte gedichten hardop en haar eigen stem dreunde nog een tijdje na in haar hoofd. Ze hoorde Sinterklaas vertrekken bij de buren. Het was alweer voorbij.

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
4 december 2014 - 22:23
PetraO, wat een triestheid. Je eigen sinterklaas moeten zijn. En dan ook nog wachten tot zes uur. Ik zou in de kerstman gaan geloven en de buren uitnodigen. Origineel geschreven Petra!

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
4 december 2014 - 22:31
Ik luister een CD van Simon and Garfunkel momenteel (dat gebeurt niet vaak, ik schaam me er ook een klein beetje voor). Simon and Garfunkel zijn met vlagen, of heel erg vaak, goed in het vastleggen van een bepaalde treurigheid. En dan lees ik jouw stukje. Wat een eenzaamheid in zo'n stukje tekst. Nu moet ik bijna huilen :(. Maar wel heel goed geschreven. Want het komt aan.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
4 december 2014 - 22:40
Jemig Petra. Ik zit ook bijna te huilen. Dit is wel echt treurigheid ten top wat je hier beschrijft. :( Maar wel erg knap gedaan.
De wijzers van de klok sleepten de tijd achter zich aan
Mooi!

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 december 2014 - 11:29
Mooi en sneu, die eenzaamheid. Ik moet er niet aan denken dat iemand zo Sinterklaas viert. Het deed me onwillekeurig denken aan een scène van Mr. Bean, waarin hij zichzelf iets van twintig keer dezelfde kerstkaart stuurt.

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 december 2014 - 13:08
Eenzaamheid is een belangrijk thema dat speelt. Veel mensen zijn eenzaam. Toch vind ik jouw stukje niet alleen maar treurig. Deze vrouw heeft immers een soort manier gevonden om ermee om te gaan. Goed geschreven en goede keuze van thema.

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
5 december 2014 - 21:18
@PetraO - je hebt me hiermee tot tranen bewogen. Wat een verstild verdriet!
Toch vind ik jouw stukje niet alleen maar treurig. Deze vrouw heeft immers een soort manier gevonden om ermee om te gaan.
O, Odile! Kon ik mijn tranen met alle kracht die ik had, beteugelen, nu gaan de sluizen open.

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 december 2014 - 21:47
Triest! :crybaby: Hele mooie sfeer neergezet in dit stukje. Je vertelt niets over haar gevoelens maar de sfeer doet dat. Knap gedaan! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 december 2014 - 9:17
@PetraO, Moedig is HP in ieder geval. Ze gaat door en maakt er iets van. Desalniettemin is dit een van de meest treurige verhalen die ik de laatste tijd heb gelezen. Het zit juist vaak in kleine dingetjes of zoals in dit geval de eenzaamheid van een ogenschijnlijk 'normaal' mens.De sfeer in dit verhaal is echt verschrikkelijk knap vastgelegd. Naar mijn idee is dit vakwerk.

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 december 2014 - 10:26
Petra, Dit treft mij heel bijzonder. Weet je, het toeval wil dat ik deze namiddag een afspraak heb met Jeroen Olyslaegers in een schrijfcafé. Hij is een Belgische schrijver maar hij is ook en vooral de initiatiefnemer van een heel mooi project in Antwerpen en dat heet: 'speelgoedgeefpleinen'. Mensen komen samen op een plein in de stad en geven gratis speelgoed weg aan minderbedeelde mensen. Ik moest daaraan denken terwijl ik je verhaaltje las. Echt ontroerend. Prachtig.

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 december 2014 - 10:57
Petra, dat je me met zo’n eenvoudig verhaaltje emotioneel weet te raken, vind ik knap. Halverwege het verhaal voelde ik ze spontaan komen, de waterlanders. Het verbaasde me; wat krijgen we nou? dacht ik met enig zelfverwijt. Door de wijze waarop je het vertelt zeg je zoveel meer dan je schrijft. Hoeveel diepe eenzaamheid spreekt eruit. Het zit diep vanbinnen bij Jet. Ze heeft er mee leren leven. Waarschijnlijk nooit vriendinnen gehad, ze is haar eigen vriendin, die zo goed mogelijk voor haar zorgt. Het getuigt van zelfrespect dat ze zich op kinderlijke wijze verheugt en heeft voorbereid op sinterklaasavond en dan haar zelfgemaakte gedichten voorleest en vol spanning de cadeautjes uitpakt. Een theedoek, gekocht met AH-punten en een pakje boter. Betere surprises had je voor dit verhaal niet kunnen verzinnen. Aandoenlijk is het. Goed dat je veel witregels hebt gebruikt. Daardoor krijgt iedere zin meer betekenis. Het deed me goed te lezen dat ik niet de enige was die diep geroerd werd door je verhaal. Het legitimeerde a.h.w. mijn eigen tranen. :thumbsup: :thumbsup:

6 december 2014 - 12:26
Dag PetraO, Alles is al gezegd. Prachtig. Het zou de opmaat voor een mooi langer verhaal kunnen zijn. Ik ben als lezer benieuwd hoe de hp door het leven gaat. Hoe ze in het leven staat, waar ze kracht en geluk vandaan haalt.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 december 2014 - 12:39
@Petra: ik heb je stukje de laatste paar dagen meer keren gelezen. Het is eenvoudigweg prachtig. Je hebt op een sobere manier - gezien de gebruikte woorden - een naakte en indringende tekst neergezet. In wezen alleen maar show. En zie hoeveel medeschrijvers je hebt geroerd met het thema pure eenzaamheid (m.n. van de decembermaand). Je tekst schuurt en maakt schaafplekken. En dan dat pakje échte boter ...

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 december 2014 - 20:53
Vandaag had ik jouw Jet bij mij in de winkel. Toen de oude vrouw dankbaar vertelde hoe mooi de CD was die ik haar gisterenmiddag gratis had gegeven, moest ik aan jouw verhaal denken. Ze vertelde gisterenmiddag dat ze graag muziek luisterde en ze altijd alleen was. Haar man was gestorven, dat was nu eenmaal zo. En met sinterklaasavond was ze alleen. Ook die avond zou voorbij gaan. Bedtijd kwam vanzelf. Haar woorden krijgen een extra dimensie door jouw verhaal. Daarom kwam ik het nogmaals lezen. Mooi!

Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
7 december 2014 - 21:41
Dank je, Leonardo. Goh, grappig, Marietje, dat je aan mijn stukje dacht toen je die vrouw sprak.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
7 december 2014 - 22:26
Nou zit ik, alle reacties lezend, hier wéér met een brok in mijn keel... :confused: En ik kan - mede dank zij de reacties - zien hoe het je schrijfstijl is die dat teweeg brengt. Los van ontroerend, dus ook gewoon erg leerzaam :)

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2014 - 10:07
Grappig; bij nieuwe herlees (nee, da's niet dubbelop, ik had het eerder ook herlezen, dus het is echt een nieuwe herlees) zie ik er de humor van in; jezelf cadeaus geven en dan kiezen voor ... een pakje boter; dat heeft toch ook iets hilarisch. Het zou pas triest zijn als je dat van een ander kreeg.

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 december 2014 - 15:02
Ik vind het briljant! Wat is taal toch een prachtig en krachtig middel in de handen van degenen die haar goed weten te gebruiken. Ik ben het ook helemaal eens met alle mooie woorden in de reacties. Misschien die van Anne nog wel het meest, omdat het klopt, en omdat het ook laat zien hoe briljant Rowan Atkinson is. Een hele diepe buiging, Petra!