Wekelijkse schrijfopdracht #32 - Over de Moldau

“Kom over de brug!”
Dat is mijn kreet: ‘Kom over de brug’. Doet het veel beter dan ‘Straatkrant!’. En ook toepasselijk natuurlijk, hier aan de voet van de Karelsbrug. Ik stond eerst bovenop, halverwege, maar ik kreeg last van hoogtevrees. Dit gaat beter zo. 
Mijn hele leven heb ik hier in Praag gewoond. Verdiende jarenlang de kost als tandarts. Ja, en dan alleen de kost hè. Het hield niet over in die tijd. Maar klanten zat. Beugels, kronen, bruggen, vullingen; half Praag had de mond vol van me. Nadat in Berlijn de muur viel zijn tandartsen goed gaan verdienen, maar toen woonde ik al onder de brug. 
’t Was een ongelukje. Mijn Lena ruilde me in voor een partijbons. Zo’n kameraad weet je wel. Toen heb ik een tijdje, wat zal ik zeggen, iets dieper in het glaasje gekeken dan gezien m’n beroep wenselijk was. Op een ochtend had ik een of andere hoge officier in de stoel. Die wilde gouden vullingen. Een uniform is altijd een voorteken voor ellende. En ja hoor, van de zenuwen en de kater begin ik te trillen en ik schiet uit met m’n boor. Dwars door z’n wang ging dat ding. De volgende dag werd ik vervangen door een andere tandarts. En een week later woonde er iemand anders in mijn huis. Ach, zo gaan die dingen. Heb je één momentje? Even een klantje helpen.
Hier, moet je kijken. Honderd kronen. Ja, die twee vrouwen net. Die ene met dat engelenhaar en die met die lelijke legging met tijgerprint. Kwamen uit België. Ik heb ze uitgelegd waar het standbeeld van Jan Palach is. Daar komen nog steeds veel mensen voor. Dan kopen ze een krantje en geven een fooi. 
Ik denk er weleens aan, hoor. Hoe mijn leven had kunnen zijn. Een dak boven m’n hoofd, behoorlijk eten en elke avond een warm bed. Maar kijk nou naar Josef, een vriend van me. Die vent zit in het bejaardenhuis de godganse dag in zijn stoel bij het raam, tussen de kerststerren door naar buiten te kijken. Nou, mij niet gezien.
“Kom over de brug!”