#31 Tandarts

Vijftien minuten niets zeggen en niet bewegen valt niet mee. De beste manier om die tijd door te brengen leek me de wachtkamer van de tandarts. Daar kreeg je genoeg tijd om te na te denken. Ik groette de andere zielenpoten vriendelijk en ging zitten. Dit was de tijd voor spiritualiteit. Ik deed mijn ogen dicht en leunde tegen de harde muur achter de harde bank. Na een paar minuten vroeg de man – naast wie ik was gaan zitten – of het wel goed met me ging. Ik zei geen woord en bleef doodstil zitten. Hij tikte op mijn knie en herhaalde zijn vraag. Het viel niet mee om niet te reageren. Ik vermoedde dat hij dacht dat ik stapelgek was. Niet zo vreemd. Ik was als de dood voor de tandarts. Niet aan denken. Houd je met niets bezig, zei ik streng tegen mezelf. Een tandartsbezoek vond ik een van de ergste dingen in het leven. Volgens mij moest je een gewelddadig karakter hebben om tandarts te willen worden. Martelaars zijn het. Er kwam een vrouw binnen die met een schelle stem iedereen een pijnlijke behandeling wenste. Daar moest ik wel om lachen, maar dat mocht niet. Stil zijn en niet bewegen was de opdracht. De stem kwam links naast me zitten en klaagde over het aantal patiënten dat voor haar was. Ze schopte tegen mijn been en zei: ‘U heeft gelijk dat u de ogen sluit voor de gruwelijke werkelijkheid.’ Door haar penetrante parfumgeur kostte het me moeite om niet tegen haar te zeggen dat ik liever wilde dat ze ergens anders ging zitten. Maar opdracht is opdracht. Toen de tandartsassistente mijn naam noemde, zaten de vijftien minuten erop. Voor het eerst in mijn leven was ik blij dat ik de praktijkruimte van een tandarts binnen kon gaan.