#31 Zara, bedankt

Zara, bedankt Alle verlichting in de woonkamer heb ik uitgeknipt; het is aardedonker. Ook van buiten dringt er geen scheurtje licht naar binnen. Idem dito met het geluid; volledig afwezig. Ik zit rechtop in een stoel, mijn armen hangen loom langs mijn lijf. Zo onderga ik gedwee deze niet-alledaagse laboratorium-situatie. Zie ik werkelijk niets? zo vraag ik me af. De lichtimpressie is niet volledig afwezig. Als ik mijn ogen stijf dichtknijp licht de oogruimte zelfs goudkleurig op en wordt vlekgewijs een beetje rood met blauwe stipjes erin. Het zullen verdwaalde fotonen zijn die nog in de oogbol rondspoken en door de geactiveerde oogspieren alle kanten op geschoten worden om dan langs de oogzenuw te ontsnappen. Het horen is eender. Alle geluidsbronnen zijn uitgeschakeld en toch meen ik een zacht zoemen te horen. Mijn eigen mechaniek heb ik uiteraard niet uitgezet. Mijn hart klopt en perst het bloed door de aderen. Deze bloedstroom zal ik waarschijnlijk gewaar worden, hij pulseert synchroon met het ritme van mijn hart. Als ik me langer en nauwkeuriger concentreer ontdek ik meer. Bij het diep inademen een pijntje op mijn rechterlong. Nooit eerder gevoeld. Zou dit het eerste begin zijn van longkanker? En een lichte kramp rond mijn hart kan ik ook niet loochenen. Of is het de lever die ik voel? Ik heb me nooit bezig gehouden met mijn inwendige organen. Ze hebben altijd goed gefunctioneerd en vergden geen extra onderhoud. Ze kregen ook geen aandacht. Maar nu voel ik toch duidelijk dat ook de alvleesklier is opgezet. Of is het de milt? Ze zitten daar met z’n alle op een kluitje. Als ik er met een vinger in prik doen ze pijn. Het kunnen de darmen zijn. Ik maak me ongerust... Zara, welbedankt voor deze schrijfopdracht. Toen ik vanmorgen opstond was ik nog kerngezond.