Wekelijkse schrijfopdracht #31 - Paralysis illusionalis

Eh, jongens, ik geloof dat ik een probleempje heb. Ik kan me niet bewegen. En ik zie niks. Rustig blijven nu. Geen paniek. Mijn oren lijken het te doen. Ik hoor een sirene, geloof ik. Wat is er gebeurd? Waar ben ik? Wat weet ik nog wel? STOP! Geen paniek. Van paniek is nog nooit iemand rustig geworden. Is die sirene voor mij? Ik hoor stemmen, gedempt. Alsof mijn hoofd onder een kussen ligt. Ligt mijn hoofd onder een kussen? De stemmen klinken dringend maar ik versta ze nog steeds niet goed. Wacht, praten ze Engels? Even concentreren nu, waar ben ik? Is het warm? Koud? Heb ik een auto-ongeluk gehad? Heb ik pijn ergens? Ik voel geen pijn, maar is dat een goed teken? Misschien ligt mijn been er wel af. Of mijn hoofd! Nee, dat zou ik toch moeten voelen, verlamd of niet. Jezus, wat een rare situatie. En waar is mijn vrouw als ik haar nodig heb? Ik bedoel, hoe zou het met haar zijn? Ben ik… Nee hè! Nee, dat zou ik echt heel lullig vinden. Net nu! Ik had nog zoveel plannen en het ging net zo goed met me. O, maar dan ben ik wel benieuwd wat er nu gaat gebeuren. Waarschijnlijk gewoon niks, wat ik altijd al dacht. Maar zou ik dan wel mijn bewustzijn houden? Dat kon na een paar jaar nog best eens saai worden. Of toch eeuwig vuur? Dan is het wel gunstig als ik niets meer kan voe—. AU! Er valt een enorm gewicht op mijn buik. Niet verlamd dus. En ik heb ook weer beeld! Er ligt een hond op me. Mijn vrouw kijkt me aan. “Je was geloof ik even weg hè? Dat heb je wel vaker bij CSI. Zet jij nog een lekker kopje koffie?”