Als het leven steeds nee verkoopt...

Als het leven steeds nee verkoopt………… Ze schuifelde moeizaam door de lawaaierige Ferdinand Bolstraat met in haar rechterhand een blauw plastic tasje van de Lidl, dat mee zwaaide met haar waggelende tred. “Dag Josje, waar ga je naar toe?” vroeg het leven. Ze hield haar pas even in en schoof haar rafelige vilten hoed wat naar achteren en zei: “Goeiedag. Ik ga voedselbankieren bij de voedingsbank naast Albert Heyn”. [Op de glazen pui een blauwe sticker “Klein bedrag, pinnen mag”]. “Ik heb honger, ben ondervoed was eigenlijk nooit doorvoed”, mompelde ze terwijl ze verder waggelde. Bij de voedselbank kwam ze net te laat aan. Het loket ging voor haar neus dicht, maar uiteindelijk werd haar honger toch verzilverd door een vriendelijke vrijwilligster, die met compassie haar plastic tasje van de Lidl vulde met overtollig voedsel van de pinnende eters [ en het leven zei meelevend: “Nee heb je, maar ja kun je krijgen”]. Genoeg proviand voor twee dagen, misschien wel drie. Dit is “menswaardiger”, dan het gegraai in de containers van Humphrey´s. [De schaduwzijde van de consumptiemaatschappij]. Ooit had Josje een fatsoenlijke baan gehad, maar ze raakte overspannen door de moordende druk van scoren, profileren en temporiseren en daarna eindeloos solliciteren. Op al haar brieven kreeg ze steevast NEE. “U past niet in het profiel”. “U heeft te weinig ervaring” en vaak genoeg zelfs geen antwoord. In haar armoedig onderkomentje op drie hoog plofte ze neer op de donkerbruine doorgezakte leren bank, echter zonder haar gevulde Lidl tasje. Vermoeid mompelde ze: “Dat verdorven jongmens op die scooter rukte de tas uit mijn handen”. Weg voedselcadeautjes van de voedselbank. Het wordt weer graaien in de grabbelton van Humphreys. [… en het leven zei: “Nee toch…”.] Kenart