Wekelijkse schrijfopdracht #30

Nee “Nou kom liefje, je kunt nu eenmaal niet altijd krijgen wat je wilt” “Ik wil niet” klaagt dochterlief. “En toch gaan we naar de stad want je hebt van alles nodig voor zondagsschool, daar hoor je mij toch ook niet over klagen?” In het rumoer van een wereldstad staan alle gezichten op snel, gehaast, en is geen enkele rust te vinden, ook niet in het park waar zatlappen de banken opeisen. De winkel waar moeder haar zinnen op gezet heeft is voorbij de kruising en dan de eerste straat links. Het stoplicht werkt niet, en dus neemt moeder haar dochter bij de hand en probeert naar de overkant te komen. De auto’s lijken niet te willen helpen, niet één laat de twee over steken. De man die naast haar is komen staan besluit de dappere Mozes te spelen. Zonder enige twijfel stapt hij plotseling naar voren, en er bestaat geen twijfel over dat hij geschept zal worden. Moeder slaat haar handen voor de ogen van dochterlief om haar het komende horror beeld te besparen. Toch stopt er een auto en na hem nog één, daarna weer één en de man maakt een open spoor zoals de Messias deed met de zee. Stomverbaasd staat moeder met open mond de man na te staren. Dan stapt ook zij met haar dochter eerst weifelend, later steviger door naar de overkant tot aan het eind van het spoor toch een auto te hard rijdt en doorrijdt ook daar waar moeder en dochter gekomen zijn. Tijd om haar dochter het beeld te besparen is er niet, zij is zelf diegeen die ongelukkig onder de wielen komt van de mercedes. “Nu zal ik zien, de messias zien”, denkt ze nog voordat met haar bloed alle levenskracht uit haar wegsijpelt. “Gelukkig”