Nee #30 - Geduld

Het stoplicht was al ruim vier minuten rood. Aan de overkant lokte het park, het prachtige groen en de geur van vers gemaaid gras. Anna hield stevig de hand van haar vriend vast. De weg was druk, maar als ze hard zouden rennen op het goede moment dan konden ze wel veilig aan de overkant komen. Althans dat vond Anna. Haar vriend vond het een slecht idee. ‘Kom nou,’ zei Anna, ‘Dat stoplicht springt nooit op groen.’ ‘Geduld.’ Anna trappelde ongeduldig met haar voet op de grond. Elke windvlaag die dankzij de auto’s haar voorbij joeg maakte haar chagrijniger. Het idee was om samen in het park te gaan zitten. Te kijken naar de eendjes en honden en kinderen die vrij rond speelden. Niet om uren voor het stoplicht te wachten. Vijf minuten. Het stoplicht was al ruim vijf minuten rood. ‘We kunnen er prima langs,’ zei Anna, ‘Er is elke keer wel ruimte.’ ‘Nee,’ zei haar vriend kalm, ‘Geduld.’ ‘Nu!’ riep Anna terwijl ze de straat op wilde rennen. Haar vriend hield haar met zijn sterke greep tegen. ‘Nee,’ herhaalde hij. ‘Nog even wachten. Jezus Anna, je lijkt wel een klein kind.’ En zo voelde Anna zich nu ook. Een chagrijnig kind. Haar romantische samenzijn werd verbroken door het klote stoplicht dat altijd een eeuwigheid op rood stond. Zes minuten! Het stoplicht was al ruim zes minuten rood. Haar vriend vond het prima. Die wachtte wel. Maar zij? Zij had hier het geduld dus écht niet voor.