#30 NEE

Sfeervol verhaal, krachtige boodschap. Fijn leesmateriaal.

Als Wisława Szymborska dit 'Nee' gelezen zou hebben, zou ze je zeker en vast met een glimlach een aai over je bol hebben gegeven. :thumbsup:

Dos, Die Poolse dichteres heb ik even moeten gaan opzoeken. Ik ga zeker eens kijken naar haar werk. Bedankt voor je reactie. Ik had niet veel inspiratie deze keer en liet me een beetje drijven op de gevoelens (niet de tekst) van een song op de radio vandaag. Ik verwacht wel kritiek op deze tekst. Een beetje een risico vind ik zelf. Richard, ook bedankt hoor.

Ik buig. Je tekst is wonderlijk geschreven, zulk beeldend taalgebruik! Ik denk wel dat ik er mijn eigen verhaal van heb gemaakt in mijn hoofd, waardoor ik onderstaand deel niet echt begrijp. En Amon lacht, ik ben een dwaas. Nee, er bestaat geen woord om Nefertiti te behagen, ze is al eeuwen dood.

Lili, Amon is de oergod in het oude Egypte die gesymboliseerd werd door de nijlgans. Hij lacht mij uit omdat ik zo dwaas ben om het leed uit de wereld te willen schrijven en omdat ik in mijn dwaze overmoed ook meen dat dat mogelijk zou kunnen zijn. En Nefertiti... ja... wat mij betreft de mooiste vrouw aller tijden en helaas onbereikbaar, wegens al een tijdje dood. Ook daar weer de uitdrukking van mijn onvermogen om het juiste woord te schrijven, wegens onmogelijk. Beide regels duiden dus op machteloosheid en dwaasheid die ik mezelf toedicht. Dank voor je reactie hoor.

Nu snap ik de connectie. Ik had je boodschap gelukkig wel door, oef!

@Ryn; hoewel ik heel goed je boodschap begrijp, de waanzin waarin we leven, kan ik het niet goed vinden in de beschrijving van je eerste zinnen. [Het spiegelende water, vredig als witte vlinders in de nacht, maar soms ook koud en ongrijpbaar hard.] Het voelt als geforceerd poëtisch aan. [in elk journaal rijgt de stortvloed van verbittering zich aan elkaar alleen nog onderbroken door een komma of een punt.] Deze vind ik treffender gevonden hoewel ik mij afvraag of het om verbittering gaat of iets anders. @Rijn, jij en je bijdrages zijn uniek hier.

Bedankt hoor Mili, De tekst vertrekt eigenlijk vanuit een poëtisch en gelukzalig gevoel dat me vandaag overviel. Ik besefte echter ook onmiddellijk dat ik dat gevoel niet op papier zou krijgen en dat het veel te breekbaar was. Bovendien was het maar een kortstondig lichtpuntje mij aangereikt door een song op de radio, gevolgd door een keihard journaal. Daarom meteen die tegenstelling tussen de poëtisch fragiele witte vlinders en het harde lot (water kan ook meedogenloos verslindend zijn). Precies omdat ik daarna besefte dat ik met poëzie niets vermag tegen het onrecht in de wereld, grijpt de ontgoocheling om zich heen naarmate de tekst vordert. Ik wil mijn onvermogen in mijn schrijven uitdrukken. Je hebt ook gelijk dat het niet meteen om een stortvloed van verbittering gaat, maar het resultaat van al die ellende is vaak wel haat en verbittering. Ik wil daar nog wel over nadenken maar het woord moet in ritme en klank ook goed vallen in de tekst. Heel erg bedankt voor je reactie hoor.

Hoewel ik het graag gelezen heb, weet ik niet heel goed wat ik hiervan moet zeggen. Een sfeerverhaal denk ik. In de boodschap van het verhaal (naar mijn idee alle gekheid die momenteel wereldwijd gaande is) kan ik me vinden.

Een wonderlijke bijdrage - en dat is op zich bewonderenswaardig. Ik heb hem nu enkele malen gelezen en ben er nog niet uit. Zijn het holle frasen of is het diepzinnig? Heeft het een vaste betekenis of voor iedere lezer een ander? En ... kan ik er iets mee? Ik weet het niet. Nog niet, in elk geval.

Jouw stukje roept bij iedereen andere beelden op als ik de reacties lees. Dat is het mooie van lezen, iedereen haalt er iets uit wat hem/haar past. - Ik acht mij niet in staat om mijzelf hier weg te zappen uit de waanzin en de haat. - mooie zin!

Mooi sfeervol verhaal, W Rynlandt. Pas wel op voor mooischrijverij.

Het spiegelende water, vredig als witte vlinders in de nacht, maar soms ook koud en ongrijpbaar hard.

Als de hp nu naar de rivier gaat, is dat 'soms' een beetje vreemd.

Beste mensen, bij deze had ik een on-schrijfbaar gevoel in gedachten. Een sprong in het diepe. Ik kon datgene wat ik wilde schrijven alleen te lijf gaan met poëzie. Ik heb de tekst iets anders geschikt zodat het duidelijker wordt, dat het eigenlijk om een gedicht gaat. Sorry daarvoor. (Denk er ook even de song 'Riverside' van Agnes Obel bij) En ik heb nog even geluisterd naar Ostinato en 'soms' geschrapt. Mili, ik heb 'verbittering' vervangen door 'verdriet'. Ik vind het daardoor iets minder mooi klinken maar inhoudelijk is het wellicht juister. Schrijvenmaar, kan ik je helpen? Ik wilde graag mijn onvermogen om de schoonheid te vatten, neerschrijven. En ook mijn ontgoocheling omdat ik als schrijver niet bekwaam ben om een dam op te werpen tegen al die zakelijke hardheid en het geweld in de wereld. Ik hoorde op de radio een mooie song die mij deed dromen van heel mooie en poëtische dingen en vlak daarop knalde het journaal er keihard tegenaan. En vertwijfeld dacht ik: nee, laat dit niet gebeuren, laat mij nog even genieten van de schoonheid van dit ogenblik, maar helaas... En 'NEE' is ook een protest tegen alles wat onrecht doet in deze wereld.

Rynlandt, dit is een werkelijk mooi verhaal zonder die bekende mooischrijverij waar men het weleens over heeft.

de poetischer bladspiegel hielp al ;) Ik geloof dat ik me in eerste instantie een vooral beetje ingepakt voelde door de mooie zinnen, de witte vlinders in de nacht ... betekent dat nou iets of klinkt het gewoon lekker? Juist als iets mooi klinkt, werken mijn nekharen vaak instinctief tegen; kennelijk niet gezegend met een poetische aard. Maar ik waardeer wel wanneer een tekst uitnodigt tot lezen en nogmaals lezen, zoals deze voor mij zeker doet.

Alweer bedankt voor jullie reacties, maddbrug en schrijvenmaar. Je natuurlijk aversie tegen 'mooischrijverij' kan ik best begrijpen hoor schrijvenmaar. Ik zal er trouwens eens diep over nadenken. Kijk, in de schilderkunst heb je zoiets als het impressionisme, het louter trachten te vatten van de schoonheid en het vergankelijke van het licht. Ook in het schrijven heb ik wel eens die hunkering, en heb ik af en toe een penseelstreek nodig om een gevoel van schoonheid op te roepen, al was het maar om meteen de harde realiteit daar tegenover te zetten en zo is het natuurlijk ook weer functioneel. Ik verdedig mij niet hoor. Ik heb heel veel respect voor je visie. Ik denk er alleen graag over na. Thanks!

ik ken het gevoel maar al te goed, wellicht komt mijn ongemak daarvandaan

;)

en ik weet ook niet of alles per se altijd iets moet betekenen

Nieuwe versie gemaakt. Ik laat het jullie gewoon lezen om dat ik nog met de tekst aan de slag ben. NEE Ik word naar de rivier gelokt. Het spiegelende water als witte vlinders in de nacht, maar ook koud en ongrijpbaar hard. Geknield zit ik aan het oppervlak en schrijf, een woord, een zin, een gedachte als een rimpeling, goed wetend dat niets van wat ik schrijf een ogenblik later nog zal bestaan. En daar houdt het op. Poëzie is een daad van ontgoocheling. Daarom ben ik blij met dit witte blad. Het onverbiddelijke nee. De ontkenning. Het dreunt dwangmatig door mijn hoofd, zoals de nijlganzen die gakken aan de overkant. Ze weten dat ze onbereikbaar zijn. En Amon lacht. Ik ben een dwaas. Nee, er bestaat geen woord om Nefertiti te behagen, ze is al eeuwen dood. Ik acht mij niet in staat om mijzelf hier weg te zappen, de stortvloed van verdriet rijgt zich aan elkaar, alleen nog onderbroken door een komma en een punt. Geen enkel woord is schrijfbaar aan het einde van de zin, en daarom schrijf ik niet.

W Rynlandt, ik vind het mooi en poëtisch. Niets meer aan doen!

Bedankt hoor Jan P

Rynlandt, #20 is op de een of andere manier voor mij begrijpelijker geworden, misschien omdat het meer als poëzie aanvoelt en daardoor op een andere laag bij me binnenkomt. Je woordkeus, de zinnen, ik vind ze prachtig, ontroerend ook, en langzaam maar zeker, na nog eens lezen, en nog eens, druppelt te betekenis van wat je zeggen wil - denk ik - bij me door... Respect! :thumbsup:

Bedankt hoor Fatamorgana, En euh... 'het spiegelende water'... zo bedrieglijk... dat zou precies jou, (afgaande op je pseudoniem) toch moeten aanspreken niet? (grapje hoor).

@Rynlandt, waarom denk je dat ik jouw verhaal keer op keer lees? :o

eens met #23

Ik sluit me ook aan bij #23.

Schrijvenmaar, Lilithx en Fata, Nogmaals bedankt voor jullie reacties he. Ik ben intussen veel te druk met reageren op de andere topics. Zoveel prachtige verhalen deze keer. Wat een woordje van slechts drie letters allemaal niet in beweging zet. Zulke ongehoorde creativiteit! Zou het met een letter minder ook nog lukken? Met 'ja' bijvoorbeeld?

Beste W, ik "val binnen" als er al veel gereageerd is. Ik heb zelf ook een klein tijd-probleempje waarbij het miniatuur-toetsenbordje van mijn smartphone niet echt helpt. Dus even niet over punten, komma's en hier en daar een woordje meer of minder. Vooropgesteld: ik vind het prachtig, en knap geschreven. Ik haalde Agnes Obel er niet uit maar die haal ik er nog wel bij als ik thuis ben. Je 'gedicht' raakte me en - nou niet gelijk naast je schoenen gaan lopen - dat is m.i. de functie van Kunst. Of het nu schilderijen zijn, muziek of poëzie, kunst onderscheidt ons van meer primaire levensvormen. Ik was dus teleurgesteld dat jouw HP juist de futiliteit van zijn literaire vermogens zag en niet 'the power of art'. Maar ja, met 'nee' als thema, had ik dat misschien ook wel moeten zien aankomen. Chapeau!!

Poëtisch is het zeker. Ik heb een aantal dagen geleden jouw invulling al gelezen en, eerlijk gezegd, kon ik er niets mee. Nu heb ik de tijd genomen om jouw verhaal te bestuderen. Dat verdient het. Gek genoeg begrijp ik wat de boodschap is maar ik begrijp niet waarom het zo 'wollig' wordt gebracht. Naar mijn mening kan jij het krachtiger maken door te schrappen. Wat is de functie van Amon, Nefertiti en de nijlganzen hier? De volgende zinnen zeggen mij genoeg: [ Het spiegelende water, vredig als witte vlinders in de nacht, maar ook koud en ongrijpbaar hard. Ik zit geknield aan het oppervlak en voorzichtig schrijf een rimpeling, goed wetend dat niets van wat ik schrijf een ogenblik later nog zal bestaan. En daar houdt het op. Daarom ben ik blij met dit witte blad. Het onverbiddelijke nee. De ontkenning. Ik acht mij niet in staat om mijzelf hier weg te zappen uit de waanzin en de haat. In elke krant, in elk journaal rijgt een stortvloed van verdriet zich aan elkaar alleen nog onderbroken door een komma of een punt. Heeft niemand dan de moed om na het einde van de zin dat simpel woord te schrijven: nee! ] Een gedurfde en interessante invulling!