Wekelijkse schrijfopdracht 29# - Het mobieltje

Ik luister in de keuken naar het gepruttel van de Senseo. Ik heb het gevoel alsof ik zweef. Ik kijk dromerig naar het witte kiezelpad van onze oprit, bijt speels op mijn lip. Mijn dromerigheid wordt verstoord als een grijze Mercedes de oprit opdraait. Frans stapt uit en zwaait naar me. Niet lang daarna verschijnt hij in de keuken. ´Hey lieverd´. Hij loopt naar me toe en omhelst me. ´Heb je lekker gesport? Ik zag je spullen in de gang staan.' 'Het gaf weer voldoening', reageer ik voldaan. Ik draai me om en pak mijn koffie. Als ik me weer omdraai, bevries ik. Het bloed in mijn aderen wordt opeens ijskoud. Frans is voor het keukenraam gaan staan, met mijn iphone in zijn hand. Die moet ik op het kookeiland hebben laten liggen. Alle zin in koffie verdwijnt, in plaats daarvan komt een misselijkheid opzetten. De stem van Frans klinkt hol en ver weg. Ik moet niet laten merken dat ik van slag ben. Ik herpak mezelf, grijp zijn stem uit de verte: 'De kinderen komen vanavond, wat zullen we voor eten bestellen?' Hij trekt aan zijn stropdas en maakt het bovenste knoopje van zijn overhemd los. 'Wil je voor mij ook nog een bakje zetten?' 'Geen probleem.' Ik draai me om en zet een tweede bakje. Terwijl de Senseo het werk doet tik ik met mijn nagels op het marmeren aanrecht. Mijn ogen flitsen heen en weer. 'O , als hij me nu maar niet gaat sms-en.', hoor ik mezelf denken. De Senseo stopt met pruttelen, ik reik Frans de koffie aan, maar geef hem meer dan dat. In het gebaar zit een vleugje schuldgevoel en een zweem van opgekropte woede. Hij pakt de koffie aan, terwijl hij scrolt door een afhaalwebsite. Ik sta naast hem, nu is een logisch moment. 'Schat, ik bestel wel gewoon bij de chinees, die bel ik altijd, het nummer staat al voorgeprogrammeerd.' Ik vis de telefoon zo nonchalant mogelijk uit zijn hand en loop van hem weg. Zo, nu mag mijn sportleraar mij sms-en, over de hete seks van vanmiddag.