# 29 Plakkerige vingers

Ik kwam thuis van school die dag. In mijn hoofd wist ik al hoe het scenario zich zou afspelen. Al was de realiteit meestal stukken erger. De woonkamer was donker, hij hield van die theatrale sfeer, misschien nog beter, hij kickte erop. Ik probeerde voorzichtig langs te lopen, maar hij had me al lang opgemerkt. ‘Halt!’ riep hij met een autoritaire stem. Rillingen liepen over mijn rug, angst voor wat er komen ging. Hij zat in zijn relaxfauteuil en klikte het lampje naast hem aan. Oh God, hij had hem vast in zijn hand! ‘Kom hier!' Aarzelend liep ik naar hem toe. ‘Pap, ik...’ ‘Stil. Hij kleeft aan alle kanten. Ik verwacht van je dat je hem schoonmaakt.’ Op het tafeltje naast hem lag een vochtig doekje en ik begon er langzaam over te wrijven. ‘Verdorie jongen, ben je een meisje? Gebruik eens wat meer kracht, anders wordt ie nooit schoon.’ Het zweet liep over mijn rug, het gevoel van spijt had zijn kookpunt bereikt. Met het doekje ging ik op en neer, in een roterende beweging, maar hoe ik het ook deed, de blik van mijn vader werd er niet vrolijker op. ‘Hou maar op, het heeft geen zin. Ga maar naar je kamer, ik laat je moeder het straks eens proberen, zij heeft wat meer gevoel.’ Later in de avond hoorde ik mijn moeder flink tekeergaan. Mijn vader liet onplezierige kreten los. Ook haar bleek het niet te lukken. Jaren later kocht ik voor hem de cd. Nu lachen we erom. Maar in de tijd toen ik de LP Sticky Fingers van “zijn” Rolling Stones verziekt had door er kauwgum op te plakken, was mijn vader een tijd lang niet te genieten.