#29 - Het geheim - Ze weet het

Voetstappen in de gang. Ze komt eraan. O… Ze weet het. Op dat moment weet ik zeker dat zij het weet. Ik hoor haar aan de deur, ze gaat zo binnenkomen. Ik veeg met de rug van mijn hand over mijn gezicht en kijk naar de grond. Heb ik alle sporen verwijderd? Angstig doe ik alsof ik bezig ben met mijn huiswerk. De deur gaat langzaam open. Te langzaam. Ze is boos. Ik begin te schrijven. Ik ben te zenuwachtig om een opdracht te maken, dus schrijf ik gewoon de Engelse tekst die voor mij ligt over. Hopelijk gelooft ze dat ik druk bezig ben en gaat ze weg. Ik weet dat ik fout zit, natuurlijk zit ik fout. Maar ze weet het niet, toch? Toch? ‘Lieverd het eten is bijna klaar, kom je naar beneden?’ vraagt ze. Haar stem klinkt even vriendelijk als altijd en als ik om kijk zie ik een grote glimlach op haar gezicht. Ze weet het niet. Ze weet het niet! Ik kan het wel uitschreeuwen van geluk, maar die schreeuw blijft uit. Ik moet natuurlijk nu zorgen dat ze me ook niet gaat verdenken. ‘Ik ben bijna klaar en kom er zo aan.’ De deur gaat weer dicht en ik laat een zucht ontsnappen. Nog even blijf ik zitten voordat ik naar beneden loop. Ik ga aan de tafel zitten terwijl mijn moeder de borden pakt. Ze doet het kastje open waar koektrommel inzit. Ik houd mijn adem in en laat die weer los wanneer ze het kastje nonchalant sluit. Mijn vader komt binnen en gaat aan tafel zitten en tot slot komt mijn oudere zus binnen. Niemand lijkt door te hebben wat er is gebeurd. Als het eten op tafel staat besef ik hoe weinig honger ik heb, maar nu moet ik doorzetten. Ik moet mijn bord leegeten en niet laten merken wat er is gebeurd. Hap voor hap prop ik alles naar binnen. Na het eten ga ik naar mijn kamer en voel mijn maag in opstand komen. Ik had nooit die koekjestrommel moeten leeg vreten!