Wie schrijft die blijft

Met dichtgeknepen, licht verhoogde stem spreek ik de aanwezigen toe. ‘Het is ontzettend kut om op je 53ste ontslagen te worden.’ Het begin van mijn afscheidsspeech. Meteen is het doodstil in de zaal waar zo’n dertig ex-collega’s samenzijn. Laat de tranen maar komen. Ik hou me niet langer groot, ik voel me klein. Vijf jaar werkte ik met veel plezier en inzet bij het organisatieadviesbureau. Nu word ik boventallig verklaard. De crisis is officieel. Het ontslag valt samen met het ook al onvrijwillige afscheid van mijn woning en geheime geliefde, de huisbaas.

Via via hoor ik dat ik slechts één keer met hem het bed zou hebben gedeeld. Een dronken vergissing. Naast gebruikt en uitgekotst voel ik me ook miskend. Niet alleen in het werk word ik weggesaneerd. Ook in de liefde. Van hartstochtelijke liefdesrelatie met toekomstperspectief gedegradeerd tot one night stand.

Ik bedank de collega’s die me dierbaar zijn geworden. ‘Bij Pentascope kwam ik erachter wat ik werkelijk wil,’ memoreer ik. ‘Schrijven. Letters, woorden, zinnen in míjn volgorde het scherm op slingeren. Tot ze gaan leven.’ Snikkend maak ik ook nog gewag van de onpersoonlijke manier waarop mijn ontslagprocedure verliep. Totaal niet mensgericht, Pentascope onwaardig zelfs, hoewel ik de reden voor mijn ontslag respecteer en begrijp. Trillend op mijn benen geef ik toe dat ik de ex-collega’s uit opportunisme toespreek. Woonruimte en een nieuwe baan heb ik nodig. Wie weet er nog iets?

Een daverend applaus haalt me uit mijn zelfmedelijden. Ex-collega’s komen naar me toe. ‘Wat ontzettend moedig.’ ‘Wat dapper!’ ‘Wat goed dat je het nog even gezegd hebt!’ ‘Geweldig dat je dit durft!’ De collega die ik bedankte omdat ik zoveel van hem leerde, vindt dat ik veel beter dan hij vanuit mijn hart kan en durf te spreken. Dat ik ook altijd vanuit mijn hart schrééf, blijft niet onopgemerkt. Verschillende collega’s zullen mijn openhartige teksten in het personeelsblad missen. Als luis in de pels, een rol die ik mezelf had toebedeeld, ging ik altijd net een stapje verder om de medewerkers erop te wijzen dat ze meer waren dan hun functie alleen. Dat ik daarbij wel eens iemand schoffeerde bleef ook niet onopgemerkt. Vandaar dat ik bij deze ontslagronde aan de beurt ben.

Geen man, geen kinderen, geen werk, geen thuis. Het duizelt me onder de voeten. Waar is de aarde als je haar nodig hebt? Ik klamp me vast aan mijn toetsenbord. Schrijven is overleven. Ik slinger me om de S, balanceer op de T en kruip weg in de O. Want wie schrijft, die blijft!

Tjitske Zuiderbaan (1955) is geboren in Zwolle. Op 22-jarige leeftijd is ze in Groningen naar de kunstacademie gegaan en is daar gebleven. Met een vader met uitgeversambities en een moeder als correctrice bij de Zwolsche Courant zat schrijven in haar bloed. Als Tjitz schrijft, vertraalt en redigeert ze voor diverse opdrachtgevers en binnenkort hoopt ze voor Harlequin aan de slag te gaan als vertaler van de Bouquetreeks.