#26 Verborgen Verlangen (poging II)

“Jezus man!” "Dat is…. wat? 20? 25 jaar geleden?" Met een grote grijns vraagt Bart; “hoe gaat het met de enige van ons ‘stoere mannen’ die niet, net als ik, burgerlijk geworden is?” “Goed, zoals je ziet.” “Aan het genieten van de betere dingen in het leven.” “En jij?” “De kleine is al groot aan het worden zie ik?” “Ja absoluut.” “Wat vliegt de tijd he.” “Het lijkt nog gisteren, dat we de wereld aan dachten te kunnen.” “Scheurend op onze brommers door de stad.” “En stoer op het zwembad, met onze nog niet uitgezakte lichamen achter elke meid aanjagend, er van overtuigd dat we de koning waren en als koningen zouden eindigen.” "Lachend Schudt hij zijn hoofd en verzucht; “En moet je me nu eens zien.” “Tsja.” Zegt Mark. “Als we toen toch eens wisten wat we nu weten.” “Weet je nog hoe hard je riep, als iemand vroeg wat je later wilde worden, alles behalve zoals mijn vader!” Lachend vervolgt hij; “Ik durf het bijna niet te zeggen, maar je bent echt op hem gaan lijken.” “Nou bedankt, je weet een mens wel op te beuren zeg, als ie door zijn gezin op deze drukke winkel dag als pakezel wordt gebruikt.” Zegt Bart gekscherend. “Wel leuk je weer eens te zien!” En fijn om te zien dat tenminste een van ons is geworden hoe we allemaal wilden worden.” Met een weemoedige glimlach zegt Mark tegen de zoon van Bart; “Luister goed naar je pa en kijk niet te veel op tegen mannen als ik!"