#26 - Verborgen verlangen

Mooie spanningsopbouw, Ostinato, hoewel ik niet overal weet wie er aan het woord is, stoort me dat niet echt. Ik mis alleen het "verboden" aspekt van het verlangen.

Dank voor je reactie Bart. Ik had me meer gericht op het 'Verborgen'.

Mooi! Ik ben benieuwd wat er komen gaat. Het schijnt vaak tegen te vallen. Elkaar een mini-leven later tegenkomen. Is dit misschien ook een vervolgverhaal. Ik ben wel nieuwsgierig.

Lekkâh, lekkâh speels stukje. Waarom 'Kijk, de ingang van het park.'?

@Johanna Dank :) Ik vrees dat we Hans en Lin in het park zullen moeten achterlaten, maar zeg nooit nooit. @Mili Dank je wel. Je legt de vinger op een zeer plekje. Ik wilde de twee zich laten afzonderen en de locatie is tot dan toe onduidelijk. Maar het doet wat geforceerd aan. Edit: en het park is natuurlijk een klassieke romantische plek. Maar ik denk dat ik het beter had kunnen weglaten.

Mooi hoe de lezer zelf de leegtes kan invullen en het verhaal toch duidelijk blijft.

Ik vind het een mooie beknopte dialoog, weinig tekst, veel lading. Ook ik struikelde een beetje over de 'ingang van het park'. Maakt het eigenlijk iets uit waar ze zijn? Het is een intieme conversatie, zoveel is duidelijk, maar daarvoor is het niet noodzakelijk dat er geen andere mensen in de buurt zijn. (nou ja tot op zekere hoogte natuurlijk ;) ) Misschien staan ze ergens tussen een mensenmenigte, misschien zitten ze samen aan de keukentafel. Wat mij betreft maakt dat helemaal niets uit en kan die hele zin [ ‘Sst. Kijk, de ingang van het park. Kom. Veel te veel mensen hier.’] er probleemloos uit. Wat kan ons het schelen wáár ze zijn! :p Deel 2 graag!

Inderdaad veel lading in weinig woorden en inderdaad even gestruikeld bij de ingang van het park

Mooi, inderdaad. Ik stoorde me niet aan de ingang van het park, integendeel, zo kreeg ik een beeld van de omgeving. En het past ook wel: het zou immers kunnen dat ze bang zijn dat daar allerlei mensen binnenkomen die geen getuige mogen zijn van deze ontmoeting.

Ostinato, Met die zin over het park is er voor mij - als lezer - in één keer een decor. Graag gelezen!

Heerlijk, alleen heb ik last van de namen die genoemd worden. Dat doet gekunsteld aan alsof je ze nodig hebt om de lezer te laten weten wie wat tegen wie zegt. Dat vind ik jammer.

Fijn dialoogje die je fantasie aan het werk zet

Dank voor alle reacties :) De meningen over het park zijn verdeeld. @Henny: Ik probeerde met de namen een soort intimiteit te creëren, maar bij jouw schept het juist afstand. Ach, het tekstje is ook wel heel beknopt. Misschien had ik er wat meer woorden aan moeten wijden.

of minder; ik vind het stuk prima te lezen zonder de midden-alinea, nu ik nog eens over nadenk

Mooi hoe je veel zinnen afkapt. Dat maakt het realistisch en zorgt ervoor dat we zelf woorden kunnen invullen.

Over die intimiteit door namen te gebruiken, mag ik daar de mening van anderen over? Zo heb ik er nog niet eerder naar gekeken.

Ik vind de namen hier een heel natuurlijk onderdeel van de dialoog.

@Henny en @Ostinato: ik voel zoals @Bart in #17. De gebruikte (afgekorte) naam Lin is sensueel en past perfect in dit stukje, samen met Hans. Stel dat Ostinato Truus en Mo had gebruikt; dan had je het echt anders gelezen. Ik vind namen die gebruikt worden altijd superbelangrijk in de context/sfeer van een tekst.

@Anne Dankjewel. Dit was wel een oefening in minimalisme voor me. En in onderhuidse spanning. @Henny: Zoals het bij Mili overkwam, zo bedoelde ik het. Als twee mensen elkaar heel goed kennen (of kenden, zoals de personages hier), zullen ze niet vaak elkaars naam gebruiken. Door de naam van de ander uit te spreken haal je hem of haar dan juist dichterbij. Zo zie ik het.

Ik vind dat namen een verhaal persoonlijker maken. De ingang van het park vind ik wel goed als hij daarvoor laat merken dat het in de straat heel druk is (of waar dan ook). Voor mijn gevoel is het verboden verlangen aanwezig. Hoewel ... is het nog verboden?

@Tja dank voor je reactie. Het lijkt inderdaad niet zo verboden, dat verlangen - maar misschien is zij nog wel getrouwd. Je weet maar nooit.

Spannend! De lezer kan zijn eigen fantasie gebruiken om de juiste setting invulling te geven. De namen stoorde mij niet omdat er nu 1 ding duidelijk is: het gaat om een man en een vrouw. Anders moet ik als lezer wel heel veel mijn eigen fantasie gebruiken. ;)

Dank voor je reactie Marie! Spannend was mijn doel.

Hoi Ostinato, Ik vind het leuk dat je met weinig woorden deze sfeer kan weergeven. Wat ik niet begrijp zijn de woorden Lin? en Hans? in de tweede alinea. Ze waren elkaar toch al tegen gekomen? Op bij komt het over alsof er een derde persoon aan komt lopen die hen samen ziet. De aanduiding van het park vind ik er wel bij horen. Verder vind ik het een mooie dialoog.

Dank jullie wel voor je reacties over het gebruik van namen. Ik ga er eens beter opletten.

@Angelieke: Dank :) Ik laat natuurlijk de volledige context weg, maar dit is ongeveer wat ik op dat moment met die namen voor me zag. Ze zien de ingang van het park. Lin grijpt Hans bij de hand en trekt hem mee, het park in. Hans wil opeens iets dringends zeggen en noemt haar naam. Zij kijkt om, wil weten wat hij wil zeggen en zegt vragend zijn naam. HIj zegt dat ze nog net zo mooi is als vroeger.