#25 Verboden verlangen

“Dit is niet wat ik wil. Ik wil naar huis. Ik wil rust, mijn leven leiden zoals hiervoor, maar dat is iets wat nu niet meer kan. Ze mogen me niet vinden. Ik heb het gedaan. Nu vinden zij dat ik hiervoor moet boeten. Dus ik ren. Ik ren zo hard en zo ver als ik kan. Weg van mijn huis. Die zullen zij verbranden. Weg van mijn familie, die zullen zij vermoorden. Weg van de stad, waar ze mij kennen. Uit het land waar zij regeren, waar de regels gelden die het verbieden. Maar haar ogen, ze staan nog op mijn netvlies, haar pijn voel ik nog in mijn buik. Ik moest het wel doen, anders zou ze misschien wel… Nu kan ik niks meer, alleen maar vluchten. Zij is waarschijnlijk verloren, ze kon niet lopen en mijn behandeling, was haar laatste kans. Ze stonden tijdens de behandeling al aan de deur. Ze wisten ervan, dus ik moest weg. Misschien had ik het nooit moeten doen, maar dat is nu te laat. Al vele jaren had ik het verlangen om haar te helpen. In de tijd dat haar ziekte nog niet erg was, kon ik het gemakkelijk verhelpen, maar ik had het lef niet. Tot ze in het stadium verkeerde van bijna dood. Dat heeft mij de kracht gegeven haar te helpen. Ik heb mijn krachten gebruikt om haar te genezen, nu ben ik een heks voor iedereen die het weet. Nu wordt ik gezocht voor hekserij. Of zij nu nog leeft? Ik weet het niet. Ik hoopte dat nog te zien, om mijn verlangen te zien uitkomen, dat ik met mijn krachten echt iets goeds kan doen voor iemand.”