24. Uit balans

"He, wat leuk dat ik jou hier tref!" Terwijl ik me omdraai, verslik ik me bijna in de laatste hap van een mega dikke brownie. Snel wegspoelen met de overgebleven, inmiddels koud geworden latte macchiato. Ik sta oog in oog met Trudy. De altijd überfitte, megaslanke begeleidster van de Weight Watchers. "Inderdaad. Bijzonder." Hoezo bijzonder, ik heb net 9 flexipoints naar binnen gewerkt. Volledig in strijd met wat ik mag hebben op dit moment. Ontbijt en lunch samen goed voor 13 points. Ik mag er maar 22 per dag. Het is nu 14.30 uur.... Ik voel me helemaal niet bijzonder. Huilend had ik Trudy, destijds mijn buurvrouw, gebeld. Ik wist me geen raad meer met mijn gewicht. Over 8 weken ging mijn zus trouwen, ik zou getuige zijn en moest en zou slank op de bruiloftsfoto's! Het lukte me gewoon niet in mijn eentje. Trudy ging mij helpen, sprak ze bemoedigd door de telefoon. Zij had al zoveel mensen geholpen met het nieuwe afslankprogramma. 'Je hebt niet eens door dat je dieet, hoor. Het is een levenswijze. Heel prettig.' Het zal wel. Ik had geen keus. Ik moest. "Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?" Ik voel haar inspecterende blik van mijn gezicht over mijn voluptueuze lichaam glijden om vervolgens net iets te lang naar mijn vingers vol chocolade smurrie te kijken. Zie ik daar nou een afkeuring in haar blik? Tuurlijk, zij wel. Miss Perfect, levend op lauw citroen water en groene smurrie, o nee smoothie. Braak. "Ik moet helaas weg." Portemonnee in de hand, klaar om af te rekenen, loop ik naar de bar. "Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst." Ja dat zal wel. Jij wil zeker weten waarom de bruiloft niet doorging. "Lijkt me leuk! Ik bel je wel." In 2020 ofzo.