Wekelijkse schrijfopdracht #24 - Marloes Vrijdag

Vanaf de zijlijn staarde ik naar het weiland waar gras uit de grond getrokken werd, modder de witte broekjes besmeurde en scheldwoorden in de lucht bleven hangen. Julia trok aan mijn spijkerbroek. Ik tilde haar op en hield haar dicht tegen me aan. Ze klapte in haar handjes van blijdschap toen ze hem zag. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat iemand hem opzij beukte en een sprint trok richting doel. We kwamen niet heel vaak kijken. Julia was nu net een jaar en de eerste, tweede en derde helft waren simpelweg te lang voor haar om hem iedere week aan te moedigen. Ik zwaaide naar mijn echtgenoot. Hij knikte kort met zijn hoofd om daarna naar degene naast me te kijken. Ik volgde zijn voorbeeld. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Kristie die blijkbaar net was gearriveerd, draaide zich naar me om en haar wangen verkleurden door een plotse hittegolf die alleen om haar heen circuleerde. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Ze bood me haar wang aan die ik lichtjes beroerde. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Mijn ogen gleden over haar lichaam om te blijven steken bij de lichte bolling die volkomen nieuw voor me was. Mijn blik zocht de hare. Ze was recent gescheiden en dat had een kloof veroorzaakt in onze omgang. ‘Ik moet helaas weg.’ Haar hand trilde toen ze haar tas oppakte. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Sommige spelers in het veld stonden stil, alsof de scheids had gefloten maar niets was minder waar. Het was alsof ik naar een film keek zonder ondertiteling. Heel langzaam dropen de woorden bij me naar binnen, terwijl mijn lichaam het uitschreeuwde toen de boodschap eindelijk duidelijk werd. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’