Opvuldialoog#24

Godallemachtig wat voel ik mij raar. Dat ik hier naar binnen moet. Als ik maar niemand tegenkom, bekenden of zo. Ze zullen wel denken, wat moet die hier? Snel wroet ik in de kledingbergen, op zoek naar wollen kleding. Is het beste materiaal, staat in de mail van de viltclub. En erna heet wassen. Schoorvoetend schuif ik langs de tafel. 'Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.' Je houdt het niet voor mogelijk, ze is hier nog steeds, mijn oude buurmeisje. Ze lacht zelfs nog goddelijker dan vroeger. 'Inderdaad, bijzonder.' Ik nies, ben allergisch voor mottenballen. Mijn hand houd ik voor mijn neus en mond. 'Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?' In de straat van mijn ouders woont ze. Nog steeds. Het hele gezin was erbij en met kerst zongen ze op straat. Ze heeft ooit een spreekbeurt gegeven over William Booth in de zesde klas. Ik wilde haar vriendinnetje nooit zijn omdat ze rook naar mottenballen. 'Ik moet helaas weg.' Vanmiddag ben ik bij de tandarts geweest en morgen worden er twee implantaten geplaatst. Voortanden. Om nu tandeloos een gesprek te voeren gaat mij te ver. Ik heb mijn hand nog voor mijn mond, merk ik. 'Wat jammer! Ik had graag even bijgekletst.' Ze zal het thuis wel vermelden dat ze mij hier heeft gezien. Mijn moeder weet het morgen al, dat weet ik zeker. Ik loop de gang in en zwaai gedag, een vage glimlach vertoont zich om mijn nagenoeg gesloten mond als ik haar onverstaanbaar antwoord. 'Lijkt mij leuk. Ik bel nog wel.' Wat voel ik mij een huichelaar. Ik ga haar bellen? 's Avonds op de viltcursus zeg ik dat ik er niet aan toe ben gekomen om wollen kleding te vinden. Ik stop ermee, dat zeg ik ook gelijk. Vond het toch al niets, dat vilten. Ik bel mijn moeder. 'Weet je wie ik net zag?'