#24, Dubbelliefde

‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Ik laat van schrik de cd, die ik net uit de aanbiedingenbak trok, uit mijn handen vallen. Evert. Ik herken zijn stem voordat ik me heb omgedraaid en voel paniek omhoog vlammen. Vanuit mijn ooghoeken probeer ik Joost te spotten, die een paar meter verderop in de bak met heavy metal staat te bladeren. Ik hoop dat hij niet mijn kant op kijkt want mijn vuurrode gezicht verraadt denk ik meer dan me lief is. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Sis ik met mijn ogen gericht op Joost, die inmiddels op ons afloopt. Hij kijkt vragend van mij naar Evert en terug. Evert, ongetwijfeld genietend van zijn kennelijke macht (oh ja, ik ken hem ) negeert Joost en doet nog een extra stap naar me toe. Hij staat tegen me aan nu. Het koele harde leer van zijn jack tegen mijn blote arm. Zijn geur. Een mengeling van leer, zweet en amber. Herinnering. Een vlijmscherpe scheut doorklieft mijn onderbuik en verlamt me. Pijnlijk en aangenaam. Ik haat mezelf erom. Quasi achteloos gooit Evert er nog een schep bovenop. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Mijn God, hij durft. De klootzak. Mijn dijen kleven verdomme nog van vanochtend, ik heb nog niet eens gedoucht. ‘Ik moet helaas weg.’ Mijn stem klinkt schor. Weg, weg hier, kan ik alleen maar denken. Ik kan me weer bewegen en duw Joost driftig voor me uit richting uitgang, me onderwijl afvragend hoe ik deze merkwaardige ontmoeting zo dadelijk ga verklaren. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst,‘ vang ik nog net op als ik op de drempel sta. Terwijl Joost al op straat staat draai ik me om naar Evert, knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk hem indringend aan .‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’