#24 opvuldialoog

Mooi geschreven... de moedervlek maakt het helemaal af :)

Ik heb het in een keer gelezen en alles begrepen, echter miste hier en daar wel een zei hij of zei zij, om duidelijk te hebben wie er aan het woord is. Ik weet dat de opdracht was geen labels. De reden daarvoor was dat er dan geen bepalingen bij zouden komen zoals 'zei hij twijfelend' of 'zei ze onzeker'.Volgens mij heb je moeizaam deze tekst geschreven, want zo voelt hij als ik hem lees. Er wordt veel gedacht en weinig gehandeld, waardoor ik het gevoel heb dat alles stilstaat. Een soort gevangen gevoel. Ook zie ik alleen het moedervlekje, niets anders. Daardoor komen de gevoelens van de hp goed over.

Een verdrietig verhaal over mooie herinneringen die worden overschaduwd door pijn. Ik vind het een mooi geschreven verhaal.

Mooi stukje, schrijvenmaar. Ik voel de intensiteit en de verontrustende spanning gaandeweg toenemen. Het moedervlekje speelt een hoofdrol, zorgt voor een soort van.... ik zou zeggen 'ongewenste' maar het is eerder 'op dit ogenblik eventjes niet wenselijke' intimiteit, althans als ik het goed begrijp. Het dwangmatige van de situatie is sterk en beklemmend door het 'moeten', maar dan 'schreeuwt het vlekje er doorheen' en dat vind ik persoonlijk heel mooi. Eigenlijk vond ik de opdracht op zich deze keer ook wel beklemmend, omdat we geen dialoog mochten toevoegen en ook geen dialooglabels. Ik ben het met Odile wel eens dat je de indruk krijgt dat die worsteling met de opdracht ook in je tekst zit, maar daar rekent dat kleine vlekje dan ook wel op overtuigende wijze mee af. Sterk hoor.

Alles concentreert zich rondom de navel/moedervlekje waardoor weemoedige en liefdevolle gevoelens loskomen die je dan ook echt voelt. Wel had ik een beetje moeite met te veel korte zinnetjes waardoor het iets staccato kreeg.

Schrijvenmaar, Beklemmend geschreven - die staccato stijl past hier wel. Goed gedaan.

Goed gedaan, schrijbenmaar. Eens met janp. Het geeft aan dat de hp nog verwarrende gevoelens heeft, een mismatch tussen ratio en emotio. In die zin werken de retorische vragen ook goed mee. De dubbele punten zou ik vervangen door een afsluitende punt, anders krijg je het gevoel van een label. De witregels vind ik verwarrend en niet functioneel. Misschien kun je, gedachtig Odiles commentaar, de gesproken tekst expliciet in alinea's vangen, waarbij je wisselt van alinea per spreker. Dat maakt het nog duidelijker wie aan het woord is (was voor mij op zich duidelijk genoeg).

Mooi. Zweet onder haar bovenarm, goed gevonden. Klein gegeven in grootse verpakking.

Ik leef helemaal mee met de hp. Ik voel de hunkering en hoor de stem van rede, alsof ik zelf de hp ben.

Heel mooi. Zonder het met zoveel woorden te benoemen, maak je duidelijk dat dit over een dramatisch verlopen liefdesgeschiedenis gaat. Het ongemak van de hp komt goed tot zijn recht. Zij (ja, ik maak er als lezer een vrouw van) wil ergens best wel op de ontmoeting ingaan, maar ze weet nog maar al te goed hoe die vroegere geliefde haar gekwetst heeft.

dank voor alle reacties vandaag schijnt de zon en zijn de kinderen vrij; geen combinatie om zinnige dingen te schrijven - ik lees (en reageer) jullie binnenkort graag op mijn gemak en met volle aandacht

Ik ben altijd jaloers op mensen die een verhaal meteen helemaal begrijpen. Ik behoor daar niet toe. De rol van dat moedervlekje ontgaat me. Toch speelt het in dit verhaal een overheersende rol. Wel een mooi geschreven verhaal. Zie uit naar het moment dat ook bij mij het kwartje valt. :) Straks weet niemand meer wat is kwartje was. Dan heb je uitleg nodig om het te laten vallen.

Mooi stukje. Ik denk dat deze hp zich na de ontmoeting thuis even afzonderde met een paar borrels, bleef mijmeren over alles waar dat moedervlekje voor stond, net niet huilde, en opeens besefte dat het al donker was. Kortom: een verhaal dat binnenkomt.

Straks weet niemand meer wat is kwartje was. Dan heb je uitleg nodig om het te laten vallen.

Een kwartje gaat nog net hier. Bij een dubbeltje is toch echt de uitleg nodig ;) Mooi geschreven, bij de eerste zin raakte ik wat in de war. Dacht dat de HP gelijk aan het woord was, daarna zag ik hoe het in elkaar stak.

Toch nog even een reactie op de valreep, opdat men niet vergeet dat ik zeer waardeer dat jullie de tijd nemen om mijn stukje te lezen en er dan ook nog op te reageren. Ook als ik zelf wat minder tijd heb om dat wederzijds te doen, probeer ik in elk geval mijn best te doen jullie reacties ter harte te nemen. In het algemeen kan ik zeggen dat ik zelf dacht dat de worsteling in de tekst die van de hp was, idd door staccato en vragen benadrukt, maar wellicht was het ook wel een beetje de mijne -ik heb een hekel aan andermans woorden letterlijk in mijn verhaal te moeten passen. Denk ook dat ik daarom uberhaupt bij een beklemmende situatie uitkwam; voelde me een beetje in het nauw gedreven door de opdracht (ik wilde hem wel aangaan, maar ... nou ja ... Schrijven kan ook zowel een gevaarlijke verslaving zijn, als een zoete; gelijk de liefde voor een ander mens. Maar dat verzin ik uiteraard nu pas.) @leonardo: Ik heb hier ook voor het eerst bewust geworsteld met alinea's (normaal komen ze vanzelf). Had toch het gevoel dat de hp (of misschien ik, of de lezer) af en toe echt een nadrukkelijke adempauze nodig had en ze op die punten waar ik een verwilderde stilte in het gesprek voor me zag toegevoegd. @dos: zolang je weet wat een kwartje is, zou ik me geen zorgen maken @woodpecker: wat weet je weer wonderlijk heerlijk simpel onder woorden te brengen wat ergens onbewust in mij borrelde @petrao: mooi! Hoewel ik schreef met een man in gedachten, was ik bij teruglezen blij te constateren dat de tekst niets over het geslacht van de hp verraadt en hoopte dat mensen er eventueel ook idd een vrouw in zouden lezen. (Zelf kan ik achteraf trouwens ook interessantere voorgeschiedenissen verzinnen bij twee vrouwen ... wellicht experimenteerden zij in hun jeugd met iets wat voor de een wel haar leven werd en voor de ander niet ... Zit de pijn hem erin dat voor de aanbedene slechts een spel bleek wat voor de hp haar diepste en moeilijk te bevatten gevoelens waren? Of juist dat de hp met heel veel pijn en moeite haar ware aard probeert te verdringen, omdat die in haar omgeving en daarom door haarzelf helaas niet geaccepteerd wordt, terwijl de ander zonder problemen haar vrolijke gang gaat? Of was het toch gewoon een tragische liefdesgeschiedenis zoals zovelen, om zovelen redenen ongeacht geslacht van de betrokkenen? ... )

Ook ik zag een vrouw in je hp. Je houdt het mooi in het ongewisse (moet denken aan Written on the Body van Jeannette Winterson - een liefdesroman. Je komt er nooit achter of de ik-persoon een man of een vrouw is). Mooie, ademloze, rusteloze tekst.

Hi, Waarom het woordje "eigenlijk' in je eerste regel? Deze had je weg kunnen laten, Het voegt niets toe. Je regels hadden iets langer gemogen hier en daar om een mooier beeld te scheppen. Nu was het erg staccato. De invulling van het verhaal vind ik heel erg mooi gevonden. Een mooi stil verlangen. Fijn je gelezen te hebben. ;)