Wekelijkse schrijfopdracht 24 - lelijk eendje

Lilithx, je hebt de opdracht mooi verwerkt. Wat me opvalt is dat je de alinea's anders doet dan de lezer gewend is. Ik weet dat er adviezen zijn om binnen een dialoogscène altijd met gesproken tekst te beginnen, maar persoonlijk vind ik dat geen zinnig advies. Waarop is dat überhaupt gebaseerd? Zie een dialoog als een tenniswedstrijd: iedere keer dat de bal over het net gaat, begin je een nieuwe alinea. Denk in termen van focus: wie staat centraal in die alinea. Dat is de speler aan de bal. Verder ben je in dit fragment naar mijn smaak te vertellerig. Hiermee bedoel ik instructie van de lezer wat die moet voelen en vinden. Denk aan: het prachtige gezicht, de mooie vrouw, verontschuldigende blik, beschaamd. Het is de mening van de schrijver die ik niet kan plaatsen of verifiëren. Ik moet het maar aannemen.

Ik begrijp het niet zo goed. Hp herkent haar niet, maar wil zo snel mogelijk weg. Waarom? Is hij niet benieuwd wie die mooie vrouw is? Wanneer wist hij wie ze was? Waarom is hij beschaamd? Wie zegt "Lijkt me leuk, ik bel je wel!"? En wie is Lars? Ben ik naar?

Dag Leonardo. Ik stel je mening zeer op prijs, maar ik heb moeite met het principe show don't tell. Zou je mij misschien even op weg willen helpen?

@conny Ik begrijp het niet zo goed. Hp herkent haar niet, maar wil zo snel mogelijk weg. Waarom? Is hij niet benieuwd wie die mooie vrouw is? Wanneer wist hij wie ze was? Het is inderdaad niet zo duidelijk, dat hij haar tijdens het korte gesprek plots wel herkende. Het is een goede tip om dat nog even op te nemen in mijn verhaal. Waarom is hij beschaamd? Uit de laatste zin moet blijken dat hij het meisje vroeger niet zo goed behandeld heeft, vandaar beschaamd. Wie zegt "Lijkt me leuk, ik bel je wel!"? Dit zegt HP, die zich zo snel mogelijk uit de voeten wilt maken En wie is Lars? Lars is een vriend van de HP Ben ik naar? Je bent zeker niet naar. Ik heb het stukje maar snel geschreven, dus ik vind het goed dat je jouw opmerkingen even doorspeelt.

‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Verward kijk ik op van mijn literatuur. De laatst gelezen woorden zinderen nog na, terwijl ik mijn best doe het prachtige gezicht voor me te herkennen. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Bijzonder onbekend, denk ik bij mezelf. Ik pijnig mijn grijze hersencellen. Wie is ze? Wat is haar naam? Vanwaar ken ik deze mooie vrouw met blonde krullen en lichtblauwe ogen toch? De hese ondertoon in haar zachte stem verraadt niets, waardoor mijn vragen onbeantwoord blijven. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Haar volle lippen krullen omhoog, waardoor er twee lachkuiltjes verschijnen in haar bolle roze wangen. In sneltempo herbeleef ik enkele oude herinneringen, waarna ik mijn boek abrupt sluit. ‘Ik moet helaas weg.’ Ik werp een verontschuldigende blik in haar richting, terwijl ik het geld voor mijn koffie op tafel leg. Ze kijkt me onthutst aan. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Haar hand ligt op mijn onderarm. Een zielige poging om me staand te houden. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Beschaamd rep ik me het koffiehuis uit. Onderweg stuur ik Lars: Het lelijke eendje is een mooie zwaan geworden. @conny, is het zo duidelijker? @Leonardo, is dit een normalere dialoog? Of wat bedoel je juist met je tennisspel?

@Lilith (de witregels horen er niet maar heb ik toegevoegd om de alinea's expliciet te maken). ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Verward kijk ik op van mijn literatuur. De laatst gelezen woorden zinderen nog na, terwijl ik mijn best doe het prachtige gezicht voor me te herkennen. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Bijzonder onbekend, denk ik bij mezelf. Ik pijnig mijn grijze hersencellen. Wie is ze? Wat is haar naam? Vanwaar ken ik deze mooie vrouw met blonde krullen en lichtblauwe ogen toch? De hese ondertoon in haar zachte stem verraadt niets, waardoor mijn vragen onbeantwoord blijven. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Haar volle lippen krullen omhoog, waardoor er twee lachkuiltjes verschijnen in haar bolle roze wangen. In sneltempo herbeleef ik enkele oude herinneringen, waarna ik mijn boek abrupt sluit. ‘Ik moet helaas weg.’ Ik werp een verontschuldigende blik in haar richting, terwijl ik het geld voor mijn koffie op tafel leg. Ze kijkt me onthutst aan. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Haar hand ligt op mijn onderarm. Een zielige poging om me staand te houden.‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Beschaamd rep ik me het koffiehuis uit. Onderweg stuur ik Lars: Het lelijke eendje is een mooie zwaan geworden.

Lilithx #3 Show, don't Tell. Er zijn vele draden hier op SOL. Ploeg die maar eens door. Kort door de bocht is TELL het gemakkelijkst: het is instructie van de lezer. Als je zegt: het is een mooie voruw, dan moet ik maar aannemen dat dat zo is. Je instrueert me iets mooi te vinden. Ik heb er geen beeld bij, althans niet het beeld dat jij als schrijver bedoelt. Ook bij gevoelens kan je mij instrueren. Als je zegt: hij werd heel, heel erg kwaad, wat zegt dat? Het blijft neutraal; ik voel het niet. Als je zegt: hij stormde naar de babykamer en flikkerde zijn zoontje van de trap af, dan hoef ik niet te zeggen dat hij buiten zichzelf van woede was. Door de details weet je waartoe hij in staat is ... Er zijn boeken vol geschreven over dit onderwerp. Stuur me maar een pb als je meer wilt horen.

Het kwam op mij meteen duidelijk over dat ze iemand tegenkwam die ze niet had verwacht. Iemand die ze wellicht vroeger op school had gepest en nu een mooie vrouw geworden is. Dat de HP zich ongemakkelijk voelt en "Het lelijke eendje" nu juist de kracht heeft om de HP zonder te twijfelen aan te spreken, laat zien wie van de twee het minst in het verleden is blijven hangen. Zelf zou de gesproken dialogen op een nieuwe regel zetten (maakt het wat overzichtelijker), maar voor de rest goed geschreven.

Maar waarom voelt HP zich zo ongemakkelijk? Heeft hij of zij haar in het verleden gepest? Het wekt nieuwsgierigheid op. Ik vond het verder wel een duidelijk verhaal. Door de afsluiting voelde ik ook het ongemakkelijke. Graag gelezen!

@leonardo #6: door je voorbeeld, begrijp ik nu volledig wat je bedoelt en ik moet je helemaal gelijk geven. Mijn tekst leest veel vlotter in die vorm. #7 Ik ga mezelf in de volgende opdrachten uitdagen om niet te vertellen, maar te tonen. Hopelijk bak ik er iets van :) Indien ik merk dat ik echt vastzit, is er een grote kans dat je van mij een pb'tje kan verwachten! @richard dank je wel voor je commentaar. Door de hulp van Leonardo, ga ik mijn tekstje even aanpassen in zijn vorm.

@Johanna, ik had je berichtje nog niet gezien. Ja die indruk wou ik wel opwekken (vooral door de laatste zin) dat de hp de vrouw vroeger gepest heeft.

Met Johanna meegevoeld, het ongemakkelijke. Ach, dacht ik aan het einde. Vond het berichtje naar Lars toch wel lief.

Mooi verhaal en je wordt als lezer op een goede manier aan het denken gezet. Ik mis alleen iets in de relatie tussen die twee mensen. Als de HP haar vroeger heeft gepest, waarom is er geen rancune? Dat aspect blijft vaag, maar ja wat wil je: 300 woorden waarvan Leonardo de helft al heeft ingevuld :)

@bartsnel Ik zit ver onder mijn 300 woorden hoor, maar het gebrek aan rancune heb ik wel bewust gekozen. Ik wou een sterke vrouw neerzetten, die haar vroegere pesters gewoon kan aanspreken, omdat ze het verleden een plaats heeft gegeven en de toekomst haar tegemoet lacht.

Goed verhaal dat inderdaad meer tot zijn recht komt als je je bekwaamt in show. Een goede alinea-indeling maakt het duidelijker wie aan het woord is en wie er denkt. Vond je het een moeilijke oefening, of viel het wel mee?

Dag Odile Wat bedoel je met 'als je je bekwaamt in show'? Qua schrijven had ik eigenlijk geen problemen, maar in vormgeven dan weer wel. Ik schrijf meestal mijn teksten in één stuk aan elkaar en hier leer ik dan bij over het opdelen in alinea's, zodat het voor de lezers aangenamer en vlotter leest.

@odile en plots valt mijn euro en weet ik wat je bedoelt met 'als je je bekwaamt in show' :)

:) ik zal voortaan mijn best doen niet al te bondig te schrijven...

Oei! Hier steekt nog een heel verhaal achter! Mooi gedaan. Ik kijk met spanning uit naar het vervolg.

Mooi verhaal en je wordt als lezer op een goede manier aan het denken gezet. Ik mis alleen iets in de relatie tussen die twee mensen. Als de HP haar vroeger heeft gepest, waarom is er geen rancune? Dat aspect blijft vaag, maar ja wat wil je: 300 woorden waarvan Leonardo de helft al heeft ingevuld :)

Ik ben voor de helft perfect. Helaas is de andere helft altijd het belangrijkste :)

Mooi verhaal en je wordt als lezer op een goede manier aan het denken gezet. Ik mis alleen iets in de relatie tussen die twee mensen. Als de HP haar vroeger heeft gepest, waarom is er geen rancune? Dat aspect blijft vaag, maar ja wat wil je: 300 woorden waarvan Leonardo de helft al heeft ingevuld :)

Slechts 12 %. :)

Na de uitleg was het me volkomen duidelijk. Mooie plot overigens. Ik kwam vorige week een oude liefde tegen die ik vele jaren geleden de bons gegeven had. Toen ik haar was gepasseerd drong het tot me door dat zij het was. Gelukkig was er geen dialoog.

De HP heeft haar vroeger gepest omdat ze lelijk was, samen met zijn vriend Lars. Zij neemt wraak om tegenwoordig bloedmooi door het leven te gaan én aardig tegen hem te doen. Daar houd ik nu van! Mooie invulling.

Dank je, Anne. En inderdaad dat was het idee achter het verhaal :) @Dos: Och, vele jaren geleden. Nu zou ze toch geen wrok meer voelen of wel?

@Dos: Och, vele jaren geleden. Nu zou ze toch geen wrok meer voelen of wel?

N-nee, m-maar a-als k-k-kind s-stot-tterde i-ik erg. Het zou t-terug k-kunnen k-komen.

[De laatst gelezen woorden zinderen nog na] mooie zin! Verder eens met vorige reacties. Een klassieke invulling bij de opgegeven dialoog maar o zo pijnlijk. Graag tot de volgende schrijfopdracht! :)

Dank je Marietje. Ik vind het wel leuk zo'n wekelijkse schrijfopdracht.

Dank je Marietje. Ik vind het wel leuk zo'n wekelijkse schrijfopdracht.

En verschrikkelijk leerzaam, is mijn ervaring! :thumbsup:

Prettig geschreven. Een herkenbaar moment, niet weten wie tegen je praat en dan ineens de herkenning. :)

Dank je manonos :) Inderdaad Marietje, ze zijn zeer leerrijk. Je wordt gedwongen om op een andere manier naar je verhalen/schrijfstijl etc te kijken.