#24 - opvuldialoog - oud zeer

Als ik ’s ochtends wakker word voel ik me opgefokt, er bekruipt mij een gevoel dat het een vreemde dag gaat worden. Al te laat voor mijn werk haast ik mij om nog even snel boodschappen te doen, wanneer ik in de supermarkt tegen mijn oude schoolvriendinnetje Marsja aan bots. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Zij lijkt oprecht blij verrast me te zien. Het liefst zou ik haar negeren, in het gezicht spugen of aan haar haren naar de uitgang trekken maar ik zet mijn beste 'fake' lach op. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Zij vertrekt geen spier en blijft me met haar schijnheilige paardenkop glimlachend aankijken. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Ik voel woede naar mijn hoofd stijgen. Hoe durft ze zo normaal te doen! Alsof er niets is gebeurd! Mijn maaginhoud komt omhoog en ik weet het nog op tijd weg te slikken. ‘Ik moet helaas weg.’ Ik wil snel doorlopen maar ze legt haar hand op mijn bovenarm en kijkt mij vol medelijden aan. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Rillingen lopen langs mijn rug. Bijgekletst? Bijgekletst?! Je had toentertijd meer behoefte om bij te ‘kletsen’ met mijn man, jij vuile slet! Voor ik het besef grijp ik haar bij haar strot en duw haar tegen de stellage met ontbijtgranen. We vallen op de grond. Ik sla haar, bijt haar, schreeuw dat ze een hoer is en trek aan haar haren. Wanneer een medewerker aan komt rennen en roept dat we moeten stoppen kom ik hijgend overeind. Ik trek mijn rok goed en, terwijl ik een pak havermout over haar hoofd kieper, zet mijn zoetste glimlach op. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’