Schrijfopdracht #22

*En stukje vlees misschien?* Ze is al haar hele leven met die kleur één geweest. Niet alleen is ze met die kleur haar geboren, maar ze heeft zich er ook mee vereenzelvigd alsof het mogelijk is een kleur binnen te gaan, die kleur te worden, of met de kleur te leven alsof het een te snelle achtervolger is. Het enige wat ze niet weet is of ze de kleur ooit heeft gegeten.  Vandaag heeft zij een afspraak met een vriend,een slager. Ze wil er vanaf, die roodfobie. In zijn winkel, denkt hij, is er niet anders dan rood en kan je dus onmogelijk panisch blijven. Ze is laat voor de afspraak omdat er nog die ene leuke tweedehands winkel is met die ‚te dure’ maar oh zo schitterende tas. Ze praat met de toonbank juffrouw over het soort en herkomst van de tas. De tas is rood en dat is precies wat ze wil. Er is er één, maar wel met een kapotte rits.  „Kunt u de tas later ophalen, dan zal de sluiting klaar zijn?”  Op de weg naar de slager haast ze zich want het loopt al tegen lunch-uur, de tijd dat hij geen tijd meer voor haar zal hebben. Verwachtingsvol over haar afspraak bij de slager, waarschijnlijk wel heel moeilijk denkt ze, steekt ze ook nu weer net op tijd het kruispunt over.  Wat als het haar niet lukt, haar hart begint te roffelen. Haar rode jurk blijft haken aan de deur als ze de slagerij binnenkomt en de metalen deursluiting krast haar been open. Het belletje klinkt, de slager knikt vriendelijk, het zweet breekt haar uit. De slager met zijn rode schort weet wie ze is en waarvoor ze komt. Maar het is al te laat, bij het zien van zijn bebloede schort zijgt ze ineen.