Schrijf waar je bang voor bent / Het einde

Langzaam maar dodelijk. Pas op, laat je aandacht niet verslappen. Het verstopt zich, maar blijft je voor altijd volgen. Je hebt geen keus, wachtend totdat het je langzaam van binnenuit verscheurt. Zoveel emoties, maar altijd die overheersende. Angst, pijn, verdriet. Het maakt niet uit of je het begrijpt, of je het snapt. Het heeft geen zin. Altijd zoekend naar die zonnestraal, ergens ver weg. Kruipend door het duister. Elke glimp geeft hoop, maar meer dan een glimp is het niet, zal het nooit worden. Vlak het af, negeer het, stop je vol met van alles om te vergeten. Zoek een nieuw, zet je in voor iets. Kijk hoelang je het volhoud, hoelang je de aandacht af kan leiden. Het komt terug, slaat in en verlamd. Het is mentaal, het is fysiek. Het zijn de stemmen die nooit stil kunnen zijn en altijd doorpraten. Als ze eindelijk weg zijn, wie is er dan nog over? Iedereen is weggegaan, weggejaagd. De stilte word ondragelijk tot je smeekt of ze terug kunnen komen. Ze hebben gewonnen, net zoals de vorige keer en die keer daarvoor. Geef het op, geef het niet op. Sta op en zak weer neer. Het is een eindeloze, nutteloze strijd. Chaotisch, vermoeid. Je komt er niet vanaf. Het rukt je uit elkaar, allemaal kleine stukjes. Probeer ze te plakken, maar alles valt uit elkaar. Verdwaald in je eigen hoofd, zoekend naar iets, maar je weet niet wat. De wanhoop groeit, sterkt aan en drukt tegen de wanden. Pauze bestaat niet, het is vals. Waag je er niet aan, het groepeert en komt sterker dan ooit terug, harder en pijnlijker. De constante strijd gaat verder, elke keer opnieuw. Schreeuw, maar word niet gehoord. Paniek gaat overheersen. Domme fouten, alles word langzaam verpest. Je hebt het niet door tot het te laat is. Uiteindelijk geef je het op en kijk je toe hoe alles verder vernietigd word. Moedeloos, dood van binnen. Totdat het opnieuw gebeurt. De pijn van binnen die je in stukken lijkt te scheuren. De neiging om alles in iedereen achter te laten. Verdriet, de tranen die constant achter je oogleden prikken. Het is allemaal teveel, elk klein dingetje. Je hebt geen zin meer, wilt toegeven. Dan is er nog een laatste uitweg, die laatste oplossing. Neem je de kans of blijf je deze vermoeiende strijd vechten? Voor jezelf doe je het allang niet meer. Het komt dichterbij, je begint ernaar te snakken. Opgeven, verliezen. Het lokt je dichterbij. Het enige wat het vergt is een beetje moed en doorzettingsvermogen. Het eindeloze houd op, het einde is in zicht. Niet meer vechten, alleen maar rust. Slapen voor de rest van de tijd. Het koude lemmet, de wind op de hoogte, het rammelende potje. Het is maar een enkel stapje verwijderd. Geef je over aan gedachten die je al zolang met je meedraagt. De vrijheid, de pijn die je niet meer voelt, geen wanhoop meer. Alles is voorbij, geen valse beloftes, geen sprankjes hoop die de grond in worden getrapt. De angst die wegebt. Het is voorbij.