Wekelijkse schrijfopdracht #21 / Psychische aandoening Normaal

Normaal Hij keek schichtig om zich heen en bracht zijn hoofd samenzweerderig over het tafelblad richting het mijne. 'Weet je wat het is? Met mij?' 'Nee.' Ik betrapte me erop dat ik ook fluisterde. 'Ik ben normaal.' Hij leunde theatraal achterover alsof hij me de relativiteitstheorie had uitgelegd. Zijn blik verkende de overige bezoekers van het terras ondertussen met de nauwgezette vorsende aandacht van iemand die wist dat hij bang was dat hij zou kunnen opvallen en daarvoor op zijn hoede was. Daarna legde hij zijn rechter wijsvinger bezwerend tegen zijn lippen. 'Daar heb ik geen moment aan getwijfeld,' zei ik, zijn zelfgemaakte pak en pet van aluminiumfolie negerend. 'De rest hier is helemaal gestoord, gevaarlijk ook,' zei hij vanachter de hand die nu zijn mond bedekte. 'Je moet voorzichtig zijn. Ze kunnen ook allemaal liplezen. Maar ik heb ze allemaal door,' verklaarde hij zelfverzekerd en oppermachtig.. Ik stak mijn duim op. 'Niet doen, niet doen. Straks vallen we op. Ze zijn op jacht naar normale mensen zoals wij. Kunnen ze niet tegen.' 'Sorry,' fluisterde ik. 'Ik denk dat ze nog niets doorhebben.' 'Ze staan met elkaars waanzinnige gedachten in verbinding, overal. Ze jagen op mensen zoals wij. Gelukkig zien ze onze gedachtenleesapparatuur niet.' Hij lachte even, bijna schalks. 'Maar ik ga nu. Jij kunt ook beter gaan. Ik vang verkeerde signalen op.' Twintig meter later, draaide hij zich om en stak een triomfantelijke vuist naar me op. Ik maakte een saluerende groet. De overige terrasbezoekers deden hun uiterste best hem en de gigantische oude antenne die hij over zijn schouder droeg te negeren. Iedereen kende hem. Enkele minuten later rekende ik af, pakte de tweedehands satellietschotel op die ik om de hoek had gekocht, en slenterde doelbewust nonchalant op huis aan, de nieuwsgierige blikken ontwijkend.