Opdracht #20 Beleefde belevenissen

Beleefde belevenissen Die zoute traan zocht de weg als een slijmerig slakkenspoor op mijn bleke huid, mijn huid leek zo wit als het wasserijwitte beddengoed waar ik tussen lag te liggen als een patiënt, zo noemden zij mij sinds ik hier was neergestreken tussen die lakens. Een nieuw accesoire was aangebracht tussen mijn kuit en bovenbeen. Naast mij lag nog een exemplaar in een een belegen been van 83 jaar oud. De zaal had vier hoeken en was een vierkant van 360 graden. In de wandelgangen krukt of rolt men voort, wandelen zou ik het niet durven noemen. Er stonden opvallend veel stoelen voor die mensen die wel langs kwamen wandelen. Daarom had de vrouw van 83 het de stoelgang genoemd. Zuster, zuster, zuster hoorden wij in de nacht ongeveer om vier uur. Een enge, verdwaalde schreeuw van een dame van vele jaren die om haar moeder riep. Het gekrijs had mijn gehoor en grens bereikt. Ik wilde rust en slaap. 'Daar ben ik niet blij mee,' zei de vrouw naast mij en keek. 'Jij bent niet mijn dochter, toch?' 'Nee,' zei ik, 'ik heb geen moeder.' Mijn treurige traan vloog door de zaal richting vensterbank waar achter het gore gele gordijn vier gele zonnebloemen stonden. De duistere nacht van buiten mocht niet binnenkomen met het donker vandaar de gesloten gordijnen. Goudgele bliksemschichten schoten voorbij op zoek naar onze nachtrust. 'Ik ben geen minnaar van bliksem.' De vrouw, zij had er schoon genoeg van. Ze was onrustig. Waarschijnlijk zag zij beesten uit negentig graden hoeken kruipen als gevolg van de narcose. 'Uit al die vierkante hoeken komen ze. Kijk, allemaal mensen lopen er die ik niet ken. Wat moeten die hier?' Ze keek mij aan of ze het in Keulen hoorde donderen maar dat was gewoon het gedonder achter de zonnebloemen. Ze rollatoorde naar de stoelgang. 'Ik ben uw zuster,' zei een Birkenstockmeisje met kleppers die er toevallig beroepsmatig wandelde.' Wat gaat we doen?' 'We, zie jij ze ook die massa mensen, nou ik ga, het is hier ontzettend druk,' ze de vrouw onvriendelijk beleefd. 'Ik ben uw zuster,' zei de verpleegster nogmaals. Toen was het genoeg en over hoorde ik. 'Jij bent mijn zuster niet,' zei ze ziedend. 'Ik heb een broer. Nu is het helemaal over en uit hier.'