schrijfangst? Wat is dat?

Schrijf waar je bang voor bent, is de opdracht. Nou ja, ik geef toe dat ik bang ben als ik in een vliegtuig stap en gezien de laatste ontwikkelingen, heb ik daar alle reden toe….Ik ben bang voor een onheilspellend telefoontje dat de aankondiging zou kunnen zijn dat één van mijn kinderen of familieleden iets ergs is overkomen. Ik ben bang dat mijn lieve, trouwe labrador ziek wordt en mij moet verlaten of dat mijn kat overreden wordt. Ik ben bang in mijn dromen, want soms word ik ´s morgens wakker, nat van het angstzweet omdat ik een wilde nachtmerrie heb bereden. Ik ben bang dat ik uit het raam val wanneer ik de ruiten schoon maak. Ik woon vier hoog, dus... Ik ben NIET bang meer wanneer mensen kwaad op me zijn; zij zitten er mee, niet ik… Ik ben niet bang meer fouten te maken, ik ben niet onfeilbaar. Ik ben een mens onder de mensen. Geen halfgod, geen engel, geen duivel…geen genie… Ik ben niet bang van spinnen, ik vang ze en zet ze buiten. Ik laat een wesp rustig op mijn arm zitten; hij vliegt wel weer weg want op mijn huid is geen voedsel voor hem te vinden. Ik vind muizen leuke diertjes met hun fonkelende kraaloogjes en toen eens een boze hond mij zijn tanden liet zien, bleef ik stokstijf staan en ik hield er maar een klein schrammetje van over. En zo kan ik nog uren door gaan met over mijn wel-en niet angsten te mijmeren… Maar ik begrijp dat het hier op dit forum over schrijfangst moet gaan. Ik vind dat vreemd, want ik ken geen schrijfangst. Waar moet ik bang voor zijn? Dat men mijn schrijfsels niet literair hoogstaand vindt, niet boeiend, niet grappig, niet spits? Dat men het niet eens is met mijn gedachtegoed, noch met mijn schrijfstijl? Waarom zou ik bang zijn? Ik MOET toch niet schrijven? Is er iemand die mij dwingt om mijn gedachten of fantasieën op papier te zetten? Nee toch! Ik schrijf omdat ik het leuk vind en in de hoop dat er ergens iemand kan meevoelen met mijn angsten, vreugde , of verdriet. Ik hoef die mens niet eens te kennen of te ontmoeten, hoewel dat wel leuk zou zijn… En een complimentje op zijn tijd is ook leuk… Het is omdat ik zelf zo veel vreugde beleef aan het lezen van andermans pennenvruchten en zielenroerselen dat ik aan het gehele schrijvers- oeuvre mijn klein steentje wil bijdragen. }) In een hoek van mijn kamer staat een mand. Een mand gemaakt van riet. Soms til ik het deksel op en kijk er in. De mand is tot de nok gevuld en kent geen bodem. Soms verdwijnt mijn hand, mijn zoekende hand, Op zoek naar die bodem. Maar ik vind hem niet. Soms vindt mijn hand, mijn zoeken zoekende hand, iets kostbaars, iets onaantastbaars. Ik noem het geluk, ik noem het vrede. Ik ben onnoemelijk tevreden. Van mijn schouders valt een druk: het juk van het dagelijks bestaan. Ik mag mij laten gaan, de buitenwereld buiten sluiten. Want wat vind ik in dat zalig uur? Literatuur.